De binnenlanden

Woensdag 18 nov.

Vandaag ga ik Yan en Peter ophalen van het vliegveld.
Yan is de directeur van de “Blauwe kei”in Veghel, en Peter is een man die als hobby “Reizen”heeft.
We moesten opschieten omdat de kinderen hun dagje strand hebben.
Met z’n allen in de bus en karren maar.
Het is typisch dat iedere keer als je met de kinderen weg gaat reactie krijgt van de meest uiteenlopende mensen.
Dit keer kwam een vrouwtje van een jaar of 30 naar mij toe en stelde zich voor.
Ze kwam uit Venezuela en werkte voor “Reuters” een wereldwijde nieuws organisatie.
Ze was verrast en zeer geïnteresseerd in het project.
Ze heeft mijn kaartje, Wie weet?
S ávonds lekker eten bij “Binni’s “ en de boys gaan vroeg naar bed na de lange reis.

Donderdag 17 nov.

Na bezoek aan de lodge gaan we een toer maken in de buurt.
We starten in Serrekunda naar Lamin lodge waar we lunchen en genieten van de mooie omgeving.
Van Lamin gaan we via Brikama naar Tangeh naar de vismarkt .
De mannen genieten van de rit.
Op de Markt weten de Lokale kinderen nog een voetbal los te peuteren van Yan, daar zijn ze dan ook sterren in.
De avond begint al te vallen, en die valt hier snel, in 30 minuten is het hier donker.
We rijden naar Farato om te gaan eten bij Betsy en Ismaïla.
Yan en Betsy komen allebei uit Deurne en hebben “behoorlijk”wat bij te buurten.
Je weet wel van : ken jij de tante Truus en ome Harrie van de leiweg ?
Na heel Deurne te hebben besproken en een heerlijke maaltijd wordt er een plan getrokken voor de komende dagen.
Er wordt besloten om Zaterdagmorgen te vertrekken naar de binnenlanden.
Om een uur of elf hobbelen weer naar Kotu waar het Hotel van Yan en Peter staat.

Vrijdag 20 november 2009.

Deze dag heb ik nogal wat afspraken, en gaan de mannen naar het strand.
En de kinderen gaan weer naar huis, onderweg weer een ijsje……het werd nog een groter zootje dan de vorige keer. ( sorry Sol )
S’middags Rijden we naar Banjul om de stad te gaan zien.
Echter dit duurt meestal niet zo lang, om de eenvoudige reden: de stad is klein!
De vrijdag avond is de stapavond van de Lodge medewerkers.
Sol kan niet mee ,die moet op de lodge passen.
Ik moest even slikken toen ik Marie in uitgaanstenue zag.
Wauw! Daar hadden die “metamorfosemiepen”op tv echt niet beter kunnen doen.
Van schooljuf naar Vamp.
Ze hadden dikke schik Bij “Binni;s” waar een steengoede band speelde.
Van Binni’s naar de WOW en de Aquarius,
Het was toch nog 3 uur geworden.
Toen moesten de meiden nog naar huis.
Onderweg kreeg ik spijt van de belofte om ze naar huis te brengen, om 2 redenen:
1 Het was héél laat en ik moest Héél vroeg weer op (07:00 uur).
2 De bus begon kuren te krijgen.
Met een vaartje van 30 km/u ben ik naar huis gereden, een niét leuk einde van een leuke avond uit. (brandstoffilter dicht),

Zaterdag 21 nov.

Weer zo “fris” als een hoentje………..vertrekken we om 09:00 richting de binnenlanden.
We gaan via de “Zuidbank” naar een lodge genaamd: TENDABA.
De weg is na 2 uur rijden veranderd in een gatenkaas of de weg is gewoon, WEG!
Aangekomen in Tendaba-lodge is het genieten van het uitzicht op de rivier en een heerlijke koude douche.
We hadden nog een adresje gekregen om te gaan eten in het dorp……Nu ik ben vrij avontuurlijk aangelegd, maar daar wil je niet dood gevonden worden.
Die 2 survivalgasten op Discovery hadden beslist een paar keer achter hun oor moeten krabben alvorens dáár te gaan eten.
We hebben daar wel een boot gehuurd voor een rondtrip in de Mangroves.
Dus eten in de Lodge en na een kaartspelletje genaamd “asshhole” worden we vriendelijk naar bed verwezen. Door de ventilators uit te zetten en de lampen te doven.
Ik vond het niet zo erg, het was gisteren behoorlijk laat geworden.

Zondag 22 nov.

08:00 zitten we in de boot.
Yan, Peter, ik en 2 lokalen..Er zouden veel vogels zitten zeiden ze.
En ze hadden niets te veel gezegd, uren lang kronkelen we door de mangroves en de velden.
Schitterende vogels kruisen ons pad, in een woord GEWELDIG!
00:11 uur vetrekken weer om met de pont naar Faranenni te gaan aan de noordzijde.
Onderweg komen we langs een museum, Echter dat stond toch op de kaart?
Naar lang zoeken komen we in een klein dorpje waar het museum zou moeten zijn.
En ja hoor! Gevonden. 2 kleine hutjes…dat was alles.
Een man ontvangt ons hartelijk en verteld het verhaal van een “geloofs oorlog” lang geleden.
Zijn laatste bezoeker had hij in juli gehad, dus hij was zeer enthousiast en blij met ons.
Hij vond het dan ook niet zo erg dat ik de auto in een historisch van belang zijnde Massagraf had geparkeerd…. (wist ik veel)
Na al dat cultuursnuiven, naar de boot naar Farafenni.
Oversteken is altijd een avontuur hier. Ook dit keer was het weer raak!
Eenmaal op de boot blijken we VAST te zitten, muurvast.
Er is geen beweging in de boot te krijgen, we zitten vast op een paal.
De jaarlijkse keuring voor deze boten hebben ze hier al 25 jaar overgeslagen.
Automatisch zie je de beelden van de Tv voor je van omgekantelde veerponten.
Na een tijdje komt de boot van de andere zijde langs om ons los te trekken, én met succes!
Het blijft een leuk gezicht als die mensen op de boot en op de wal.
Op naar de volgende Lodge in Lamin Koto.
Onderweg zijn we nog bij de “Stonecircels” langs geweest.
Het viel op dat aan de Noordzijde,ondanks een goede we, de armoede hier een stuk groter is dan aan de “Zuidzijde”.
De authentieke lemen hutjes met de rieten daken zijn hier nog volop aanwezig, met of zonder antenne.
De lodge in Lamin Koto is er eentje zónder elektriciteit, ook leuk, en handig! Omdat je niet ziet of er kakkerlakken zitten of ander spul wat hier allemaal rondkruipt en vliegt.
Samen met een kudde Nederlanders én een troep apen nuttigen wij het avondeten.
Weer handig om zonder goed licht te eten van die gasten, je ziet namelijk niet wat je eet!
Maar de apen aldaar zagen er goed uit, dus zal het allemaal wel niet zo’n kwaad kunnen.
Na wat flesjes Julbrew , besluiten we te gaan slapen.
Mijn hut stond een beetje achteraf, na 15 minuten en diverse mensen te hebben wakker gemaakt, had ik dan toch de juiste hut gevonden ,mét een olielampje voor de deur.
Misschien toch makkelijker om die eerder in handen te hebben.

Maandag 23 nov.

Ontbijt om 07:00 uur, echter Yan en Peter hadden geen water, dat liet nog even op zich wachten.
Rond 09:00 uur vertrekken we richting Barra.
Om vervolgens langs “James Island”te gaan. Dat 75 km voor Barra ligt.
Nog even tanken bij de plaatselijke olieboer. ( er zijn hier géén tankstations)
En in Kuntaya schieten we de Busch in.
Het rally-gevoel borrelt weer op, het losse zand en de diepe gaten is voor mij weer genieten.
Het landschap is mooi, het wisselt sterk en auto’s hoef je hier niet te verwachten.
Bij Albreda aangekomen huren we een boot om naar het eiland te gaan met een oud Hollands fort erop.
De gids vertelde trots over Kunta Kinteh die hier volgens de verhalen heeft vast gezeten.
Gelukkig nemen ze het ons niet kwalijk wat onze voorouders hier hebben aangericht.
Maar goed ook! Het is een roteind zwemmen naar de vaste wal.
Daarna wagen we ons aan de oversteek naar Banjul.
16:00 zijn we in Barra, en de rij is kort. ( 17 personen auto,s voor ons).
3 UUR!!! Hebben we moeten wachten voor dat we de boot op konden.
Het was een leuk gezicht al die geiten aan boord, voor vele van hen zijn hun laatste uurtjes al geslagen vanwege de “Tubaski” het kerstfeest van de Moslims.
20:00 zijn we thuis, moe maar voldaan.

Dinsdag 23 Nov.

Marie heeft besloten om een Tubaskifeest te organiseren voor de kinderen alvorens ze naar huis gaan, het is een hartelijk afscheid van de kinderen, ik hoop voor niet al te lang.
En ik heb het groene licht gekregen van “secondhome”om Sols droomwens in vervulling te laten gaan, namelijk een fiets te gaan kopen.
Sol moet nu elke keer als hij naar huis gaat, 20 minuten lopen.
We gaan weer naar de winkel met de klinkende naam: AMSTERDAM ENTERPRISES.
Tussen de Chinese rommel zie ik een echte Gazelle damesfiets met het kettingslot er nog op.
Sol Kijkt mij een beetje beteuterd aan,en zijn ogen dwalen af naar een mountainbike.
Het was niet de slechtste van het stel en ik besluit om een bod op allebei de fietsen te doen.
Na lang onderhandelen en diverse malen op en neer lopen naar de auto, komen we tot een deal. 3000 dallasi voor de twee fietsen.
Ze hadden wel goedkopere fietsen, maar deze twee waren duidelijk de beste.
Na 2 uur fietsenmaker te spelen, zijn ze weer in goede conditie, en klaar voor gebruik.
Sol is zo trots als een hond met 7 lullen op zijn fiets.
Marie ook…..alleen ze kan nog niet fietsen!
Jammer dat ik niet meer tijd heb én geen video camera, dit zou wel eens een winnaar kunnen worden bij “the world most funniest video’s”.
S’avonds trakteren Yan en Peter mij op een lekker diner bij de libanees.
En naar Binni’s voor een afzakkertje.
We komen de Tanka Tanka meiden nog tegen, met hun bezoek die vervolgens morgen ook vertrekken.


Woendag 25 nov.

Het zit erop, vroeg opstaan inpakken, afscheid nemen van iedereen
12 uur is de tijd om te vertrekken naar het vliegveld.
Roel , Marie en ik halen het Tanka-Tanka bezoek op en gaan richting vluchthaven.
Betsy en Ismaïla zijn er ook.
Ismaïla heeft vandaag te horen gekregen dat het wel eens 3 weken kom duren voordat hij naar Nederland kan voor zijn operatie.
Hij is zeer aangeslagen.
Ik zal alles proberen eraan te doen om hem te helpen.
Dit is iemand die het verdient om geholpen te worden.
Hier zal hij zijn arm verliezen! Dit mag niet gebeuren!
Met wat vertraging stijgen we op en laten The Gambia even voor wat het is.
22:00 uur landen we in het koude Amsterdam.
Mijn meiden staan op het vliegveld me op te wachten, een échte bak koffie en dan naar huis.
Naar de luxe en welvaart die ik vóórlopig weer even zal kunnen waarderen.

Donderdag 26 nov.

Na lang bellen met het IND met de vraag waar de aanvraag voor Ismaïla is gebleven, wordt ik terug gebeld.
De uitslag ligt in Dakar op de Nederlandse ambassade.
Na een tijdje kom ik erachter dat zijn aanvraag is afgewezen!!!!
Waarom? Omdat het de heren hier niet duidelijk was wat Ismaïla kwam doen in Nederland!
Dit is ronduit BELACHELIJK, alles is hier geregeld, het ziekenhuis, de artsen, onderdak ALLES! Er zijn brieven bijgevoegd met verklarende teksten. Hier kan ik met mijn verstand niet bij.
Ik ben altijd trots op Nederland geweest. Met de nadruk op GEWEEST.
Voorlopig effen niet meer……..
Belachelijk, er wordt voor tonnen geld weg gesmeten aan ontwikkelingshulp.
Nu kunnen ze werkelijk wat doen (wat de staat niets kost) en nu laten ze het afweten.

Nederland BEDANKT!!!!