Gambia november 2009.

Woensdag 4 november

Het begon alweer goed!


De gehele vlucht langs mensen gezeten waar nog geen boe of bah uitkwam, GEZELLIG!!
De douane in Gambia nam al mijn telefoons in beslag, en moest 10 euro per telefoon betalen.
Na wat stennis gemaakt te hebben ben ik naar een afgelegen kantoortje afgevoerd, en heb 5 van de 10 telefoons terug gekregen, en de rest krijg ik via een Duty-weaver terug ( denk ik )
Er was ook nog een andere meneer die had een rekenmachine van 1,50 euro bij de Action.
Die moest ook 10 euro invoerrechten betalen.
Ja mensen ze hebben weer iets gevonden om de mensen op te lichten.
Van dit soort praktijken wordt je soms moedeloos.
Lichtelijk geïrriteerd rijden we naar de lodge.
Dit keer een goede chauffeur, maar zonder rijbewijs want die hadden samen met de papieren van de bus op het politiebureau in beslag genomen.
Een bus wordt hier als commercieel vervoer gezien.
Echter dit is een schoolbus, en niet voor commerciële doeleinden.
Afijn, dat lossen we morgen weer op ….Of over morgen…..of volgende week.
Want niets gaat hier snel.
Op de lodge aangekomen zie ik 4 auto, s staan waarvan het maar eentje doet, en die is zelfs illegaal.
Daarbij kwam nog dat er 2 mannen de accu uit de bus haalde, omdat deze een geleende accu was.
De originele accu was na een jaar van stilstand toch gesneuveld.
Maar dan vliegen er 6 kinderen op me af alsof ik Kerstman ben.
Dit maakte mijn hele dag weer goed, en was de opkikker die ik weer nodig had.
.
Na deze hartelijke begroeting ben ik eens naar het wagenpark gaan kijken.
De Jeep ziet er nog goed uit en de bus ook.
De Subaru is een ander verhaal maar daar kom ik nog op terug.
De renault oftewel “the one Dalassicar” is op sterven na dood.
Die vergt we heel veel moed om die nog rijdend te krijgen.
Eerst maar een wat accu’s op laden om te zien wat er nog werkt.
Gelukkig had ik die eentje bij ( van de Action 7,95 ) en die had de douane die niet in beslag genomen.

Donderdag 5 november..

Slechte nacht gehad. 04:30 al wakker.
Dan maar kijken of de accu het doet… en ja hoor de bus startte.
Ontbijtje gehaald bij Al Hadi ( brood en een hard gekookt ei )
En bakje oploskoffie en ik ben er weer helemaal klaar voor.
Op naar school.
80 kleffe handjes en innige omhelzingen vallen mij ook hier ten deel.
Altijd leuk , maar toch even handen wassen.
Wat schets mijn verbazing?? er liggen voor een groot gedeelte nieuwe dakplaatjes op.
De methodisten dachten namelijk dat de president de school kwam bezoeken.
Dit is echter niet waar.
Ik zie lucy en Marie mij met pretoogjes aankijken als ze dit verhaal vertellen.
En ik weet meteen wie dat gerucht heeft rondgestrooid.
Ik ga weer terug naar de lodge, even een nieuw telefoonnummer regelen.
In de middag probeer ik de papieren van de bus terug te halen en de papieren van de jeep compleet te krijgen.
Contact gemaakt met Noman Grigg ( de voorzitter van de Methodisten in west-Africa) en Oaks… een narrig mannetje die de onze zaken regelt omtrent de Auto,s.
Morgenvroeg hebben we een afspraak.
Die avond besluit ik naar Binni’s te gaan , dit is een restaurant-bar gerund door 2 Hollanders.
En die Hollanders doen het goed!
Echter als man alleen ben je vogelvrij voor de “dames” die daar overal rondzwerven.
Nu ben ik niet vies van vrouwelijk schoon, maar mijn motto is ook hier: kijken mag maar aankomen niet!
23:00 uur leg ik de pannen erop en ga naar bed.

Vrijdag 6 november.

We rijden naar Banjul naar het kantoor van de Methodisten
Vervolgens nemen we Oaks mee naar het politiebureau die onze papieren heeft.
Na wat bakkeleien, krijgen de papieren weer terug.
De papieren van de Pajero zijn nu ook compleet, hup de kentekenplaten erop en gaan met die banaan.
Snel rij ik naar Farato waar Onze goede vrienden wonen: Betsy en Ismaïla. Betsy is een blanke vrouw uit Deurne.
Een gezellig mens dat een gasthuis heeft waar ze mensen ontvangt.
Ismaïla is een Gambiaan waar iedereen dol op is, hij sociaal, hij helpt waar hij helpen kan Zonder daar iets voor terug te vragen en dat is hier zeldzaam.
Ismaïla heeft in mei van dit jaar zijn pols gebroken met een auto-ongeluk.
Naar na een operatie hier aan zijn pols is het alleen nog maar slechter geworden.
Ik schrok me rot toen ik hem zag…..wat moet die man een pijn heb, zijn pols staat in een hoek van 30 graden aan zijn arm, en de plaat met schroeven die in zijn pols zit is door de huid heen gekomen en is zichtbaar als het verband eraf is .
De enige optie die ze hier hebben is amputeren.
Gelukkig mag hij door toedoen van vrienden naar Nederland om daar een operatie te ondergaan,
Als iemand dat verdient is hij het!
Afijn, het is donker en ga naar huis en vervolgens naar Binni’s waar het eerste bier vanavond wordt getapt uit de nieuwe tapinstallatie.
En ja hoor het smaakt goed! Live muziek, goed bier en gezellig druk.
Ik zie weer een hoop bekenden, Roel zit er met 3 meiden van stichting Tanka-Tanka die werken in het nieuw psychiatrisch ziekenhuis. En nog vele andere.
Maar om 12:00 worden mijn oogjes zwaar ,en is het tijd om naar huis te gaan, tja ik wordt ook een dagje ouder, maar morgen gaan we ervoor.

Zaterdag 8 november,

Naar Banjul, lizzy en Marie zet ik af bij het ziekenhuis in Serrekunda.
Echter zover kwam het niet tijdens het passeren van het politiebureau daar gaat mijn telefoon, het is mijn moeder. Een overijverige politieman ziet dit en plaats mij onder arrest.
De boete volgens de man op het politiebureau is 6000 DLS (170 euro)!
Ik geloof hier niets van en bel Ismaïla op, ja hoor het is een nieuwe wet. Het lijkt wel of hier iedere maand nieuwe wetten komen .
Begrijp met niet verkeerd, dit is een goede zaak. Alleen zijn de verhoudingen soms zoek.
Een auto zonder vering ,gladde banden of remmen is geen probleem , maar je gordel niet aan of het opnemen van je telefoon word je gestraft met maatregelen die zelfs voor Europese standaarden nogal fors zijn.
Echter na mijn excuus te hebben aangeboden en wat op en neer gekibbel kom ik er (weer) zonder kleerscheuren af, dit was trouwen een van de weinige politiebureaus in de buurt dat ik nog niet kende.
Eerst naar de Garage van Ablai, een jongen die al eerder aan de Subaru heeft gewerkt.
Samen rijden we naar Banjul voor een accu voor de bus en kijken of we een achterbank voor de jeep kunnen krijgen, hij wist iemand die er eentje had voor 25 euro, en gaan kijken of we nog ergens onderdelen voor de Subaru kunnen scoren , omdat deze zonder olie heeft gereden verwacht ik minimaal een kromgetrokken kop en een ingevreten nokkenas en/of tuimelaars.
Onsuccesvol keren we terug, en ik besluit me even terug te trekken in mijn hut voor een lekkere (koude) douche en een paar uur rust.
Ablai belooft dat hij morgen komt MET de onderdelen en dat we samen een begin maken met operatie “Subaru”.
Hoogstwaarschijnlijk zal het wel maandag worden…….NO PROBLEM IN THE GAMBIA.


Zondag 9 november,

Na een zeer geslaagde avond bij Binni’s is het alweer 9:00 uur en tijd voor koffie en brood.
En nog wat bijkomen.
Ik besluit om wat kleine reparaties te doen aan de lodge e.d.
Het is nu 13:20 en nog geen Ablai in zicht, ( Wat raar??? )
Om 15:30 heb ik een afspraak met de Vader van Mariama, die heeft beloofd om de telefoons die de douane in beslag heeft genomen terug te vorderen.
De vader van Mariama is een zeer gerespecteerde militair die in Dafur heeft gezeten en die over een paar maanden voor de UN voor een jaar naar Liberia gaat.
Het zal mij benieuwen of het lukt!
Vanavond doen we het rustig aan, en ga met Marie wat eten.
Dit zal een goede gelegenheid om wat zaken door te spreken voor de komende week.

Tot over en paar dagen, en ik hoop wat foto’s.