week 3

Vrijdag 14 nov.
Het is nu 16:00 uur de renault 21 is klaar maar er zit geen verzekering op, das dat wordt maandag 10 uur voordat ik hem kan gaan halen in Banjul.
Dus dat wordt het weekend lopen.
S,avonds zijn we naar het senegambia gelopen, hebben wat gedronken en heb een fles rum gekocht om het vertrek van miss Kul te vieren , dat de meiden een maand hier zitten.
Het werd een heel gezellig avondje, toen de cola op was zijn we overgestapt op rebelsu de meiden hebben de buurt goed wakker gehouden met name miss Kull .
Zaterdag 15 nov
Uitslapen en om 11:00 uur bereiden we ons voor met een “ lichtelijk zwaar hoofd “ op het bezoek van Norman Grigg een geestelijke die aan het hoofd van de Gambiaanse methodistenkerk staat.
Een aardige man die het projekt een warm hart toedraagt.
Het is iemand die we misschien in de toekomst nog nodig hebben dus leggen we hem in de watten, en de kok heeft zijn lieveling kostje bereid “Red benechien” ik zal het wel niet goed schrijven , maar je spreekt het zo wel uit.
Norman is benieuwd naar onze motieven en “gewicht”van Secondhome.
Mijn Opa zei altijd : laat nooit het achterste van je tong zien, en dat lijkt me in dit geval een goed advies.
Door de lekkage zijn een paar zekeringen verbrand deze heb ik weer gerepareerd.
Zondag 16 nov
Rustdag, de meiden zijn zwemmen zonder handdoeken omdat die waren gejat, ze hingen op de waslijn in de lodge maar niemand wist waar ze waren gebleven .
Miss kull is in dit geval de hoofdverdachte maar gebrek aan bewijs wil ik er geen ophef over maken.
Ik heb wat administratie en correspondentie bijgewerkt. En ben naar het internetcafé gelopen om nog wat dingen te versturen.
INTERNET IN GAMBIA:
Al het internet verkeer gaat hier over de telefoon , dus TRAAG.
Dan valt er nog regelmatig de stroom uit zodat je alles wat je niet hebt opgeslagen kwijt bent OF de verbinding valt weg en duurt dan weer 5 a 10 minuten voor je weer verbinding hebt.
Één uur internet kost 20 dls (70 ct) maar van dat uur zit je meestal 2 uur in het internetcafé.
En als je geluk hebt doet de airco het. Die dag had ik dus geen geluk!
Met luid kabaal komen de meiden binnen , maar dat zijn ze inmiddels gewend hier.
Ze hebben nog gewisseld, en geloof of niet die meiden krijgen een hogere wisselkoers dan ik.
Sommige Gambianen denken dat ik de vader van dat stel ben en vragen aan mij of er niet eentje kwijt wil , ik ben nog steeds in onderhandeling met een gambiaan over het aantal geiten dat hij er voor over heeft, breed lachend bied hij me 10 geiten , maar dat vindt ik toch wel te weinig.
Volgende keer beter.
De meiden hebben nog wat lectuur gescoord van wat toeristen en s’avonds is het dan ook rustig in de lodge.
Maandag 17 nov
De auto zou vandaag klaar zijn. Om 10 uur zouden ze hem komen brengen 12 uur nog niets.
Ik bel Laurence op ( de chauffeur van de Norman Grigg) Er is één probleem, eigenlijk 2 problemen.
1 : Laurence stottert en is niet te verstaan ook al zou hij GOED engels kunnen spreken en 2 : de Banjul bus is ingestort.
De banjul bus is een oud Ford transitbusje die de Banjul kinderen vervoert.
Iedere dag duwen 20 verstandelijk gehandicapten en leraressen het busje aan om hem te starten ,en als hij start klinkt er gejuich onder de kinderen, we moeten er wel om lachen, maar eigenlijk is het triest dat dit zo moet.
De monteur zou met de renault naar school rijden om de bus te repareren, maar onderweg begeeft de renault het ook.
De school is om 2 uur uit maar de Banjul-kinderen staan om 17:30 nog steeds met enkele leraren op school.
Om 6 uur verschijnt er een busje van de doven-school in de buurt die ze naar huis brengt.
De renault hebben ze naar huis gesleept en de monteurs gaan morgen weer aan de slag.
Een verloren dag dus.
.
Dinsdag. 18 nov.
S’morgens met de meiden in de schoolbus naar school en toen met de busch-taxi naar Banjul om polshoogte te nemen hoe het met de auto staat.
De mannen zijn druk bezig om er nieuwe remvoering onder te zetten omdat die eronderuit waren gevallen.
Ik heb het goed in de gaten gehouden of dit wel goed gebeurde, en ik moet toe geven dat de monteur geen domme jongen is en goed werk aflevert.
Er was nog één probleem hij startte niet. Aanduwen dus….
Na een proefrit komen we erachter dat hij na wat afstellingen aan de carburateur prima loopt als je maar niet te veel gas geeft.
Het niet starten neem ik maar voor lief en de meiden ontpoppen zich als prima aanduwers.
Nu zijn we helemaal échte gambianen.
Om 3 uur hebben ik een afspraak met marina onze makelaar de meiden mogen mee in het geval de auto afslaat.
De meiden vinden de auto schitterend, er gaan maar 3 deuren open , het schuifdak is dichtgelast, de sneheidsmeter werkt niet . en de achterramen kunnen niet open, een zijruitje is met plakband dicht geplakt , en alle waarschuwingslampjes branden, maar hij rijd prima!! En omdat er maar een halve uitlaat onderligt horen ze ons al van verre aankomen, NO PROBLEM IN THE GAMBIA.
Thuis aangekomen besluit ik de auto even na te kijken of er nog wat te verbeteren valt .
En ja hoor ik ben erachter hoe het zit met de ramen in de achterdeuren , er zit geen mechanisme meer in en de ruit word met een houten lat in de deur omhoog gehouden, ik vraag aan de meiden welke stand ze willen , open óf dicht, in koor hoor ik OPEN!
De spiegel s die van een ander type komen hebben suleyman en ik met een blokje hout gericht zodat ik ook zie wat erachter mij gebeurt. Op wat kleinigheidjes na is hij nu zo goed als APK-klaar.
Welteverstaan de Gambiaanse APK!
Woendag 19 nov.
Ik breng de meiden naar school omdat ik Lucy wil spreken over diverse zaken en de meiden te ondersteunen
Willeke gaat zich bezig houden met de kinderen die ver weg wonen en deze in kaart te brengen welke voor de lodge in aanmerking komen .
Norman Grigg komt met een ouder stel naar de school om hen die te laten zien ( toekomstige sponsors) Norman vraagt aan mij of hij met de mensen de lodge mag bezichtigen en in tussentijd gaat hij dan naar een begrafenis.
Oke zei ik en besluit mee te gaan om de mensen over ons “ Secondhome” te vertellen.
De mensen uit Kent waren zeer enthousiast over het project en wie weet ……
Op de terugweg naar school wordt ik weer eens een keertje aangehouden door een overijverig politieagentje! Aangezien ik mijn tas nog op school had staan met mijn rijbewijs erin zou dit nog wel eens een probleem op kunnen leveren.
En jawel hoor.
De auto moest ik langs de kant zetten , na een preekvan het aankomend agentje én de opmerking “give me some breakfast money and then i let you go” sla ik lichtelijk op tilt, John wagemans waarmee ik Amsterdam-Dakar heb gereden weet precies wat er dan met mij gebeurd na zo’n opmerking van zo’n gast.
Ik besluit de auto af te zetten. “what are you going to do ?” vroeg hij. Ik zei tegen hem dat ik de auto hierl laat staan en mijn rijbewijs wel ga halen NADAT ik tegen zijn chef heb gezegd dat meneer “breakfast money”van mij wil
Ik heb nog maar weinig Gambianen hier wit weg zien trekken, maar hij was er één van.
It was only a joke, zei hij toen en ik mocht toen meteen vertrekken.
Maar ik had een probleem…. De auto startte niet, dus kon meneer ook nog eens de auto duwen.
Ook hier is dus de politie je beste vriend.
De man stond al in de starthouding om te duwen toen ik hem nog eens probeerde te starten, en gelukkig voor meneer startte hij.
En eigenlijk start de auto nu elke keer, dus minder werk voor de meiden en ik kan voortaan alleen naar een afspraak.
Na school hebben we nog een vergadering , kort maar krachtig en Marie wordt onze nieuwe manager.
We krijgen het deze week erg druk, met name organisatorisch .
Mijn respect gaat naar Lucy uit , Die dame heeft het zowiezo al druk met haar school en de kerk.
Nu heeft ze de lodge en een paar “lastige “ Tubaabs er nog bij, waarvoor ze nu erg veel tijd aan kwijt is, ik hoop dat ze straks als Marie er is, het wat rustiger krijgt, maar op dit moment zit ze aan het plafond.
We houden haar iedere keer weer onder druk, maar toch vindt ze dat helemaal niet erg.
Nogmaals Respect!!!
Donderdag 20 nov.
07:30 opstaan omdat ik mee naar school ga kunnen de meiden een half uur langer blijven liggen.
Fey is meestal de vroege vogel en is al bezig met het ontbijt, en ik ga brood halen op de hoek .
Er zijn hier in gambia op elke hoek van de straat van die kleine winkeltjes, meestal van die houten kotjes van 2 bij 3 waar je brood en eieren sigaretten , pakjes maar ook per stuk en verder nog wat verpakte levensmiddelen.
Ze hebben hier maar 2 soorten brood , een soort van stokbrood voor 3 dalasi en een stokbrood voor 5 dalasi , een gekookt ei is 5 dalasi.
Veel mensen laten hier een broodje smeren in het winkeltje als ontbijt.
Op school is het een dolle boel, er zijn vandaag “special olimpics “ in het nationaal stadion van Gambia.
Een 15 tal van onze leerlingen mogen daar aan meedoen.
Wij besluiten om na school te gaan kijken.
We hebben ons eerste sollicitatie gesprek men een 37-jarige vrouw die als caretaker in aanmerking wil komen.
Ze heeft weinig ervaring maar we vellen een oordeel als we alle kandidaten hebben gesproken.
Steffie en ik besluiten het achterste lokaal op te ruimen dat als handenarbeid/ hout en metaal workschop dienst gaat doen.
Het was opgeruimd volgens Gambiaanse begrippen! D.w.z. een bende dus.
De meest gekke dingen komen we tegen van Boeken ,lege verf blikken tot kakkerlakken en spinnen zo groot en met een blik in hun ogen van “kom maar op als je durft”.
We hebben weer een hoop zooi maar buiten gewerkt en wat nog enig sinds te gebruiken is bewaren we.
Er komen weer toeristen naar de school met pennen en gummetjes en schriften , leuk……….
Ik denk bij mezelf ,nog meer rommel waar geen plaats voor is, geef ons maar gewoon geld en we kunnen iets kopen waar ze echt iets mee kunnen doen.
De mensen bedoelen het goed , en de foto samen met gehandicapten kinderen doet het thuis ook altijd weer uitstekend .
Het klink een beetje sarcastisch, maar als ik naar het verroestte lekke dak kijk, en de vloeren met gaten erin en de deuren die niet meer dicht gaan en de poort die nog steeds uit zijn gelid hangt
En de afgebroken wip , dan denk bij mezelf “we hebben nog een lange weg te gaan”.
Ik zou hier graag met wat collega’s van de MARS aan de slag willen gaan. met 15000 euro slaan we binnen 1 week een nieuw dak erop en voor 5.000 euro hebben ze in alle klaslokalen een tegelvloer Die ze wél kunnen schoonhouden. Wie weet, iets voor in de toekomst.
Echter het is nog al stil aan het MARS-front ik maak mezelf wijs dat ze het te druk hebben.
Ik ben benieuwd wat voor een uitvluchten ik krijg te horen als ik terug ben.....
Om 2 uur vertrekken we naar het stadion voor de “special olimpics” in een woord ,GEWELDIG!
De kinderen van onze school vallen ons gelijk om de nek, en trots laten ze hun trofeeën zien van die dag.
Er zijn ongeveer 40-50 verstandelijk gehandicapten kinderen aanwezig die hardlopen , verspringen en wie het verst de balgooien.
De discjockey achter een klein huis-tuin en keuken stereo zit verzorgd de muziek.
We werden gelijk als royalty ontvangen en we mochten ook winaars van het hardlopen de medailles
Omhangen, we hebben samen met de kinderen ontzettend gelachen.
Om 15:30 keren we huiswaarts om te eten.
De meiden willen nog wat boodschappen doen en ze wilden de ondergaande zon op het strand bewonderen .
Oké we zitten op het strand en de zon zakt , zakt en zakt en net voordat hij het water raakt schiet hij achter en wolk. Jammer! Volgende keer beter.
In het donker rijden we naar de lodge en de koplampen die ik opnieuw heb afgesteld doen hun werk.
Suleyman heeft zijn nichtje uitgenodigd die in aanmerking wil komen als Manager van de lodge.
Ze heeft goede papieren en heeft diverse cursussen gevolgd op computer gebied.
Echter als ze hoort wat wij betalen kijkt ze een beetje beteuterd maar ze laat haar cv achter, en wie weet is het iemand voor in de toekomst.
Vanavond hebben een filmavond, er word een film uitgezocht die ik mee heb genomen en we nemen stelling boven in de “Bantana” de laptop op scherp en draaien maar! Hellaas voor mij , het wordt vanavond een Jankfim………..
23:00 uur de meiden gaan naar bed, en ik blijf nog even om dit verslag te typen, wel lekker rustig voor een keertje.
Vrijdag 20 nov.
Meeting Boss ,zegt Soleyman tegen mij en wijst naar de poort en geeft mij de afgebroken sluitpen aan mij .
De poort is aan de onderkant weggerot en de tijdelijke reparaties die ik heb verricht hangen met een ijzerdraadje nog maar vast.
Het lasapparaat ligt in de Bus , en die staat nog in Antwerpen. Er zit niets anders op dan een lasser te laten komen.
Suleyman regelt een lasser en na wat beraad en onderhandeling komen we op een prijs van 875 dls voor de reparatie. 375 in voren voor het ijzer en de rest na de job.
Willeke en Fey gaan naar school voor 2 sollicitatie gesprekken.
De ene is te jong en ziet dit werk als een tussen station, de ander staat stijf van de zenuwen en praat zo zacht dat het niet te verstaan is. We vragen standaard vragen zoals : vertel iets van jezelf , hobby,s , thuissituatie en hoe ze tegen de gehandicapte medemens aan kijken.
Er komt weinig uit en ze woont te ver weg.
Omdat het Banjulbusje al weg is brengen we Marie naar huis.
Echter een paar kilometer voor Banjul begint de auto te stotteren, niets bijzonder omdat hij dat constant sputtert omdat er geen luchtfilter opzit en de choke vast zit met een koperdraadje.
Maar na 1 minuut stonden we stil en de motor zwijgt.
Voordat we weg reden begon het lampje van de tank te knipperen , geen probleem we kunnen nog makkelijk naar Banjul en terug…..niet dus! We staan droog.
Er ligt een lege 5 ltr kan in de achterbak en ik ga op weg naar een bezinestation , er stopt gelijk een gambiaan op een brommertje die mij meeneemt naar de eerstvolgende pomp en daar afzet.
Kan vol, en weer de andere kant op, een vrouw neemt mij mee en zet mij vlak bij de auto af
Benzine erin en rijden maar , Marie is ondertussen met de buschtaxi al naar Banjul vertrokken.
En wij keren weer huiswaarts.
De lasser is al bezig aan de poort en schiet al goed op en het eten staat al op tafel. Pepersoep mét , je raad het al…Rijst.
Lucy belt nog op met de mededeling dat ze nog steeds in een meeting zit van de methodisten Dus?
“Pech voor de kabouters” zoals de meiden hier zeggen.
De lasser heeft nog wat ijzer nodig en we rijden naar serrekunda om een staaf ijzer te halen , vervolgens rijdt ik door naar mariama om te vragen of ze morgen op sollisitatiegesprek wil komen.
Haar ouders vinden het goed dat ze in ploegen gaat werken, ze is namelijk nogal jong maar zeer goed met kinderen en gehandicapten dus een perfecte kandidaat voor de lodge.
Ondertussen belt de verkoper op waarbij ik al diverse doeken van een bepaalde artiest heb gekocht.
Hij verteld dat de kunstenaar bij hem op bezoek is , en vraagt of ik zin heb om langs te komen.
Van de legerbasis waar Mariama woont is het maar een klein stukje naar de “craftmarket”waar de schilder zich bevindt.’
Ik maak een afspraak voor volgende week waar ik hem thuis zal opzoeken.
De meiden bellen op omdat ze nog boodschappen willen doen, en vragen of ik “toevallig”ook nog boodschappen nodig heb.
“Toevallig” heb ben we die nog nodig en we rijden naar de pipeline om boodschappen te doen.
Bij de boodschappen van de meiden zit een fles rum voor de “rebeljus” Vrijdagavond word vanaf vandaag de officiële “rebeljus”avond.
(Rebeljus is een mix van Goedkope rum en een vruchtencocktail drankje uit een zakje)
Het is gezellig en om half 2 bakken Fey en Sandra nog eieren met chocoladepasta , jam en kaas ik moet toegeven dat de combinatie niet echt een succes is en om 2 uur leggen we de pannen erop.
Zaterdag 21 nov.
Opstaan met beetje een houten kop, ontbeten en we zijn klaar voor onze 4 sollicitanten.
11:00 nog niemand, 11:10 belt Mariama op dat de onderweg is en even later krijgen van Lucy te horen dat 2 sollicitanten vandaag niet komen maar maandag op school, en dat de “Mission” toestemming heeft gegeven dat Marie de manager van de lodge mag worden.
Niet dat ze er iets over te zeggen hebben maar toch goed om te horen. Ik haal Marie bij de SOS kinderdorpen op en Naba onze kok en tevens 2e sollicitant.
De gesprekken verlopen goed, alleen Naba heeft nog wat vraagtekens bij de nachtshift omdat ze gewend is elke morgen haar moeder te verzorgen.
Het loon is lager wat ze eerst had als kok op school, maar er valt mee te leven.
Het grote voordeel is dat Naba gewent is om met gehandicapten om te gaan en geen vooroordelen heeft .
Mariama is een verhaal apart, 22 lentes , een spring in het veld, kan met iedereen omgaan en is zo eerlijk als goud. De tijd die ze op school heeft doorgebracht tussen de gehandicapten viel het al meteen op , haar liefde voor de kinderen.
Ze was ook degene die Miss Kull terecht wees toen ze een van de kinderen sloeg op school.
Met andere woorden : ze is van den duvel niet bang .
Ik had in begin mijn twijfels of ze wel serieus genoeg was, maar die zijn nu weg genomen , en Marie denkt ook dat ze een goede Caretaker kan worden.
De dames gaan na de gesprekken weer naar huis , en de lasser is bijna klaar met de poort.
De goede man krijgt nog een opdracht mee voor een prijsopgave voor 2 roosters te maken voor de waterafvoer en een schommel.
Maandag klaar zegt hij.
Lucy belt op en verteld dat ze morgen pas komt, omdat ze naar Radio Gambia moet voor een of andere kerkmis.
AFSPRAKEN EN TIJD IN GAMBIA.
Als je een afspraak met een gembiaan maakt heb je een probleem als dingen op tijd afmoeten,
Schema’s ???? nooit van gehoord!!
Ze hebben hier de gewone tijd en de “Gambia Maybe Time” De GMT wordt meestal gehandhaafd hier in de ruimste zin van het woord, uitzonderingen daargelaten.
Leven zonder tijd heeft zo zijn voordelen, echter voor menig Europeaan is het hier een nachtmerrie.
Maar hier ligt niemand daar wakker van.
Vanavond gaan we uit eten naar de strip, een keertje géén rijst! En dit verslag proberen te uploaden in het internVrijdag 14 nov.
Het is nu 16:00 uur de renault 21 is klaar maar er zit geen verzekering op, das dat wordt maandag 10 uur voordat ik hem kan gaan halen in Banjul.
Dus dat wordt het weekend lopen.
S,avonds zijn we naar het senegambia gelopen, hebben wat gedronken en heb een fles rum gekocht om het vertrek van miss Kul te vieren , dat de meiden een maand hier zitten.
Het werd een heel gezellig avondje, toen de cola op was zijn we overgestapt op rebelsu de meiden hebben de buurt goed wakker gehouden met name miss Kull .
Zaterdag 15 nov
Uitslapen en om 11:00 uur bereiden we ons voor met een “ houten kop “ op het bezoek van Norman Grigg een geestelijke die aan het hoofd van de Gambiaanse methodistenkerk staat.
Een aardige man die het projekt een warm hart toedraagt.
Het is iemand die we misschien in de toekomst nog nodig hebben dus leggen we hem in de watten, en de kok heeft zijn lieveling kostje bereid “Red benechien” ik zal het wel niet goed schrijven , maar je spreekt het zo wel uit.
Norman is benieuwd naar onze motieven en “gewicht”van Secondhome.
Mijn Opa zei altijd : laat nooit het achterste van je tong zien, en dat lijkt me in dit geval een goed advies.
Door de lekkage zijn een paar zekeringen verbrand deze heb ik weer gerepareerd.
Zondag 16 nov
Rustdag, de meiden zijn zwemmen zonder handdoeken omdat die waren gejat, ze hingen op de waslijn in de lodge maar niemand wist waar ze waren gebleven .
Miss kull is in dit geval de hoofdverdachte maar gebrek aan bewijs wil ik er geen ophef over maken.
Ik heb wat administratie en correspondentie bijgewerkt. En ben naar het internetcafé gelopen om nog wat dingen te versturen.
INTERNET IN GAMBIA:
Al het internet verkeer gaat hier over de telefoon , dus TRAAG.
Dan valt er nog regelmatig de stroom uit zodat je alles wat je niet hebt opgeslagen kwijt bent OF de verbinding valt weg en duurt dan weer 5 a 10 minuten voor je weer verbinding hebt.
Één uur internet kost 20 dls (70 ct) maar van dat uur zit je meestal 2 uur in het internetcafé.
En als je geluk hebt doet de airco het. Die dag had ik dus geen geluk!
Met luid kabaal komen de meiden binnen , maar dat zijn ze inmiddels gewend hier.
Ze hebben nog gewisseld, en geloof of niet die meiden krijgen een hogere wisselkoers dan ik.
Sommige Gambianen denken dat ik de vader van dat stel ben en vragen aan mij of er niet eentje kwijt wil , ik ben nog steeds in onderhandeling met een gambiaan over het aantal geiten dat hij er voor over heeft, breed lachend bied hij me 10 geiten , maar dat vindt ik toch wel te weinig.
Volgende keer beter.
De meiden hebben nog wat lectuur gescoord van wat toeristen en s’avonds is het dan ook rustig in de lodge.
Maandag 17 nov
De auto zou vandaag klaar zijn. Om 10 uur zouden ze hem komen brengen 12 uur nog niets.
Ik bel Laurence op ( de chauffeur van de Norman Grigg) Er is één probleem, eigenlijk 2 problemen.
1 : Laurence stottert en is niet te verstaan ook al zou hij GOED engels kunnen spreken en 2 : de Banjul bus is ingestort.
De banjul bus is een oud Ford transitbusje die de Banjul kinderen vervoert.
Iedere dag duwen 20 verstandelijk gehandicapten en leraressen het busje aan om hem te starten ,en als hij start klinkt er gejuich onder de kinderen, we moeten er wel om lachen, maar eigenlijk is het triest dat dit zo moet.
De monteur zou met de renault naar school rijden om de bus te repareren, maar onderweg begeeft de renault het ook.
De school is om 2 uur uit maar de Banjul-kinderen staan om 17:30 nog steeds met enkele leraren op school.
Om 6 uur verschijnt er een busje van de doven-school in de buurt die ze naar huis brengt.
De renault hebben ze naar huis gesleept en de monteurs gaan morgen weer aan de slag.
Een verloren dag dus.
.
Dinsdag. 18 nov.
S’morgens met de meiden in de schoolbus naar school en toen met de busch-taxi naar Banjul om polshoogte te nemen hoe het met de auto staat.
De mannen zijn druk bezig om er nieuwe remvoering onder te zetten omdat die eronderuit waren gevallen.
Ik heb het goed in de gaten gehouden of dit wel goed gebeurde, en ik moet toe geven dat de monteur geen domme jongen is en goed werk aflevert.
Er was nog één probleem hij startte niet. Aanduwen dus….
Na een proefrit komen we erachter dat hij na wat afstellingen aan de carburateur prima loopt als je maar niet te veel gas geeft.
Het niet starten neem ik maar voor lief en de meiden ontpoppen zich als prima aanduwers.
Nu zijn we helemaal échte gambianen.
Om 3 uur hebben ik een afspraak met marina onze makelaar de meiden mogen mee in het geval de auto afslaat.
De meiden vinden de auto schitterend, er gaan maar 3 deuren open , het schuifdak is dichtgelast, de sneheidsmeter werkt niet . en de achterramen kunnen niet open, een zijruitje is met plakband dicht geplakt , en alle waarschuwingslampjes branden, maar hij rijd prima!! En omdat er maar een halve uitlaat onderligt horen ze ons al van verre aankomen, NO PROBLEM IN THE GAMBIA.
Thuis aangekomen besluit ik de auto even na te kijken of er nog wat te verbeteren valt .
En ja hoor ik ben erachter hoe het zit met de ramen in de achterdeuren , er zit geen mechanisme meer in en de ruit word met een houten lat in de deur omhoog gehouden, ik vraag aan de meiden welke stand ze willen , open óf dicht, in koor hoor ik OPEN!
De spiegel s die van een ander type komen hebben suleyman en ik met een blokje hout gericht zodat ik ook zie wat erachter mij gebeurt. Op wat kleinigheidjes na is hij nu zo goed als APK-klaar.
Welteverstaan de Gambiaanse APK!
Woendag 19 nov.
Ik breng de meiden naar school omdat ik Lucy wil spreken over diverse zaken en de meiden te ondersteunen
Willeke gaat zich bezig houden met de kinderen die ver weg wonen en deze in kaart te brengen welke voor de lodge in aanmerking komen .
Norman Grigg komt met een ouder stel naar de school om hen die te laten zien ( toekomstige sponsors) Norman vraagt aan mij of hij met de mensen de lodge mag bezichtigen en in tussentijd gaat hij dan naar een begrafenis.
Oke zei ik en besluit mee te gaan om de mensen over ons “ Secondhome” te vertellen.
De mensen uit Kent waren zeer enthousiast over het project en wie weet ……
Op de terugweg naar school wordt ik weer eens een keertje aangehouden door een overijverig politieagentje! Aangezien ik mijn tas nog op school had staan met mijn rijbewijs erin zou dit nog wel eens een probleem op kunnen leveren.
En jawel hoor.
De auto moest ik langs de kant zetten , na een preekvan het aankomend agentje én de opmerking “give me some breakfast money and then i let you go” sla ik lichtelijk op tilt, John wagemans waarmee ik Amsterdam-Dakar heb gereden weet precies wat er dan met mij gebeurd na zo’n opmerking van zo’n gast.
Ik besluit de auto af te zetten. “what are you going to do ?” vroeg hij. Ik zei tegen hem dat ik de auto hierl laat staan en mijn rijbewijs wel ga halen NADAT ik tegen zijn chef heb gezegd dat meneer “breakfast money”van mij wil
Ik heb nog maar weinig Gambianen hier wit weg zien trekken, maar hij was er één van.
It was only a joke, zei hij toen en ik mocht toen meteen vertrekken.
Maar ik had een probleem…. De auto startte niet, dus kon meneer ook nog eens de auto duwen.
Ook hier is dus de politie je beste vriend.
De man stond al in de starthouding om te duwen toen ik hem nog eens probeerde te starten, en gelukkig voor meneer startte hij.
En eigenlijk start de auto nu elke keer, dus minder werk voor de meiden en ik kan voortaan alleen naar een afspraak.
Na school hebben we nog een vergadering , kort maar krachtig en Marie wordt onze nieuwe manager.
We krijgen het deze week erg druk, met name organisatorisch .
Mijn respect gaat naar Lucy uit , Die dame heeft het zowiezo al druk met haar school en de kerk.
Nu heeft ze de lodge en een paar “lastige “ Tubaabs er nog bij, waarvoor ze nu erg veel tijd aan kwijt is, ik hoop dat ze straks als Marie er is, het wat rustiger krijgt, maar op dit moment zit ze aan het plafond.
We houden haar iedere keer weer onder druk, maar toch vindt ze dat helemaal niet erg.
Nogmaals Respect!!!
Donderdag 20 nov.
07:30 opstaan omdat ik mee naar school ga kunnen de meiden een half uur langer blijven liggen.
Fey is meestal de vroege vogel en is al bezig met het ontbijt, en ik ga brood halen op de hoek .
Er zijn hier in gambia op elke hoek van de straat van die kleine winkeltjes, meestal van die houten kotjes van 2 bij 3 waar je brood en eieren sigaretten , pakjes maar ook per stuk en verder nog wat verpakte levensmiddelen.
Ze hebben hier maar 2 soorten brood , een soort van stokbrood voor 3 dalasi en een stokbrood voor 5 dalasi , een gekookt ei is 5 dalasi.
Veel mensen laten hier een broodje smeren in het winkeltje als ontbijt.
Op school is het een dolle boel, er zijn vandaag “special olimpics “ in het nationaal stadion van Gambia.
Een 15 tal van onze leerlingen mogen daar aan meedoen.
Wij besluiten om na school te gaan kijken.
We hebben ons eerste sollicitatie gesprek men een 37-jarige vrouw die als caretaker in aanmerking wil komen.
Ze heeft weinig ervaring maar we vellen een oordeel als we alle kandidaten hebben gesproken.
Steffie en ik besluiten het achterste lokaal op te ruimen dat als handenarbeid/ hout en metaal workschop dienst gaat doen.
Het was opgeruimd volgens Gambiaanse begrippen! D.w.z. een bende dus.
De meest gekke dingen komen we tegen van Boeken ,lege verf blikken tot kakkerlakken en spinnen zo groot en met een blik in hun ogen van “kom maar op als je durft”.
We hebben weer een hoop zooi maar buiten gewerkt en wat nog enig sinds te gebruiken is bewaren we.
Er komen weer toeristen naar de school met pennen en gummetjes en schriften , leuk……….
Ik denk bij mezelf ,nog meer rommel waar geen plaats voor is, geef ons maar gewoon geld en we kunnen iets kopen waar ze echt iets mee kunnen doen.
De mensen bedoelen het goed , en de foto samen met gehandicapten kinderen doet het thuis ook altijd weer uitstekend .
Het klink een beetje sarcastisch, maar als ik naar het verroestte lekke dak kijk, en de vloeren met gaten erin en de deuren die niet meer dicht gaan en de poort die nog steeds uit zijn gelid hangt
En de afgebroken wip , dan denk bij mezelf “we hebben nog een lange weg te gaan”.
Ik zou hier graag met wat collega’s aan de slag willen gaan willen gaan met 15000 euro slaan we binnen 1 week een nieuw dak erop en voor 5.000 euro hebben ze in alle klaslokalen een tegelvloer Die ze wél kunnen schoonhouden. Wie weet, iets voor in de toekomst.
Om 2 uur vertrekken we naar het stadion voor de “special olimpics” in een woord ,GEWELDIG!
De kinderen van onze school vallen ons gelijk om de nek, en trots laten ze hun trofeeën zien van die dag.
Er zijn ongeveer 40-50 verstandelijk gehandicapten kinderen aanwezig die hardlopen , verspringen en wie het verst de balgooien.
De discjockey achter een klein huis-tuin en keuken stereo zit verzorgd de muziek.
We werden gelijk als royalty ontvangen en we mochten ook winaars van het hardlopen de medailles
Omhangen, we hebben samen met de kinderen ontzettend gelachen.
Om 15:30 keren we huiswaarts om te eten.
De meiden willen nog wat boodschappen doen en ze wilden de ondergaande zon op het strand bewonderen .
Oké we zitten op het strand en de zon zakt , zakt en zakt en net voordat hij het water raakt schiet hij achter en wolk. Jammer! Volgende keer beter.
In het donker rijden we naar de lodge en de koplampen die ik opnieuw heb afgesteld doen hun werk.
Suleyman heeft zijn nichtje uitgenodigd die in aanmerking wil komen als Manager van de lodge.
Ze heeft goede papieren en heeft diverse cursussen gevolgd op computer gebied.
Echter als ze hoort wat wij betalen kijkt ze een beetje beteuterd maar ze laat haar cv achter, en wie weet is het iemand voor in de toekomst.
Vanavond hebben een filmavond, er word een film uitgezocht die ik mee heb genomen en we nemen stelling boven in de “Bantana” de laptop op scherp en draaien maar! Hellaas voor mij , het wordt vanavond een Jankfim………..
23:00 uur de meiden gaan naar bed, en ik blijf nog even om dit verslag te typen, wel lekker rustig voor een keertje.
Vrijdag 20 nov.
Meeting Boss ,zegt Soleyman tegen mij en wijst naar de poort en geeft mij de afgebroken sluitpen aan mij .
De poort is aan de onderkant weggerot en de tijdelijke reparaties die ik heb verricht hangen met een ijzerdraadje nog maar vast.
Het lasapparaat ligt in de Bus , en die staat nog in Antwerpen. Er zit niets anders op dan een lasser te laten komen.
Suleyman regelt een lasser en na wat beraad en onderhandeling komen we op een prijs van 875 dls voor de reparatie. 375 in voren voor het ijzer en de rest na de job.
Willeke en Fey gaan naar school voor 2 sollicitatie gesprekken.
De ene is te jong en ziet dit werk als een tussen station, de ander staat stijf van de zenuwen en praat zo zacht dat het niet te verstaan is. We vragen standaard vragen zoals : vertel iets van jezelf , hobby,s , thuissituatie en hoe ze tegen de gehandicapte medemens aan kijken.
Er komt weinig uit en ze woont te ver weg.
Omdat het Banjulbusje al weg is brengen we Marie naar huis.
Echter een paar kilometer voor Banjul begint de auto te stotteren, niets bijzonder omdat hij dat constant sputtert omdat er geen luchtfilter opzit en de choke vast zit met een koperdraadje.
Maar na 1 minuut stonden we stil en de motor zwijgt.
Voordat we weg reden begon het lampje van de tank te knipperen , geen probleem we kunnen nog makkelijk naar Banjul en terug…..niet dus! We staan droog.
Er ligt een lege 5 ltr kan in de achterbak en ik ga op weg naar een bezinestation , er stopt gelijk een gambiaan op een brommertje die mij meeneemt naar de eerstvolgende pomp en daar afzet.
Kan vol, en weer de andere kant op, een vrouw neemt mij mee en zet mij vlak bij de auto af
Benzine erin en rijden maar , Marie is ondertussen met de buschtaxi al naar Banjul vertrokken.
En wij keren weer huiswaarts.
De lasser is al bezig aan de poort en schiet al goed op en het eten staat al op tafel. Pepersoep mét , je raad het al…Rijst.
Lucy belt nog op met de mededeling dat ze nog steeds in een meeting zit van de methodisten Dus?
“Pech voor de kabouters” zoals de meiden hier zeggen.
De lasser heeft nog wat ijzer nodig en we rijden naar serrekunda om een staaf ijzer te halen , vervolgens rijdt ik door naar mariama om te vragen of ze morgen op sollisitatiegesprek wil komen.
Haar ouders vinden het goed dat ze in ploegen gaat werken, ze is namelijk nogal jong maar zeer goed met kinderen en gehandicapten dus een perfecte kandidaat voor de lodge.
Ondertussen belt de verkoper op waarbij ik al diverse doeken van een bepaalde artiest heb gekocht.
Hij verteld dat de kunstenaar bij hem op bezoek is , en vraagt of ik zin heb om langs te komen.
Van de legerbasis waar Mariama woont is het maar een klein stukje naar de “craftmarket”waar de schilder zich bevindt.’
Ik maak een afspraak voor volgende week waar ik hem thuis zal opzoeken.
De meiden bellen op omdat ze nog boodschappen willen doen, en vragen of ik “toevallig”ook nog boodschappen nodig heb.
“Toevallig” heb ben we die nog nodig en we rijden naar de pipeline om boodschappen te doen.
Bij de boodschappen van de meiden zit een fles rum voor de “rebeljus” Vrijdagavond word vanaf vandaag de officiële “rebeljus”avond.
(Rebeljus is een mix van Goedkope rum en een vruchtencocktail drankje uit een zakje)
Het is gezellig en om half 2 bakken Fey en Sandra nog eieren met chocoladepasta , jam en kaas ik moet toegeven dat de combinatie niet echt een succes is en om 2 uur leggen we de pannen erop.
Zaterdag 21 nov.
Opstaan met beetje een houten kop, ontbeten en we zijn klaar voor onze 4 sollicitanten.
11:00 nog niemand, 11:10 belt Mariama op dat de onderweg is en even later krijgen van Lucy te horen dat 2 sollicitanten vandaag niet komen maar maandag op school, en dat de “Mission” toestemming heeft gegeven dat Marie de manager van de lodge mag worden.
Niet dat ze er iets over te zeggen hebben maar toch goed om te horen. Ik haal Marie bij de SOS kinderdorpen op en Naba onze kok en tevens 2e sollicitant.
De gesprekken verlopen goed, alleen Naba heeft nog wat vraagtekens bij de nachtshift omdat ze gewend is elke morgen haar moeder te verzorgen.
Het loon is lager wat ze eerst had als kok op school, maar er valt mee te leven.
Het grote voordeel is dat Naba gewent is om met gehandicapten om te gaan en geen vooroordelen heeft .
Mariama is een verhaal apart, 22 lentes , een spring in het veld, kan met iedereen omgaan en is zo eerlijk als goud. De tijd die ze op school heeft doorgebracht tussen de gehandicapten viel het al meteen op , haar liefde voor de kinderen.
Ze was ook degene die Miss Kull terecht wees toen ze een van de kinderen sloeg op school.
Met andere woorden : ze is van den duvel niet bang .
Ik had in begin mijn twijfels of ze wel serieus genoeg was, maar die zijn nu weg genomen , en Marie denkt ook dat ze een goede Caretaker kan worden.
De dames gaan na de gesprekken weer naar huis , en de lasser is bijna klaar met de poort.
De goede man krijgt nog een opdracht mee voor een prijsopgave voor 2 roosters te maken voor de waterafvoer en een schommel.
Maandag klaar zegt hij.
Lucy belt op en verteld dat ze morgen pas komt, omdat ze naar Radio Gambia moet voor een of andere kerkmis.
AFSPRAKEN EN TIJD IN GAMBIA.
Als je een afspraak met een gembiaan maakt heb je een probleem als dingen op tijd afmoeten,
Schema’s ???? nooit van gehoord!!
Ze hebben hier de gewone tijd en de “Gambia Maybe Time” De GMT wordt meestal gehandhaafd hier in de ruimste zin van het woord, uitzonderingen daargelaten.
Leven zonder tijd heeft zo zijn voordelen, echter voor menig Europeaan is het hier een nachtmerrie.
Maar hier ligt niemand daar wakker van.
Vanavond gaan we uit eten naar de strip, een keertje géén rijst! En dit verslag proberen te uploaden in hetcafé, dwz als er een verbinding is.