laatste loodjes

De laatste loodjes in Gambia, en dat zijn er nog wel een paar!
De eerste week draaien met de kinderen was een verrassing op allerlei gebied.
2 van de 4 caretakers doen het uitstekend n.m. Nabba ( onze vormalige kok) en Marie2 die door Marie 1 ( onze manager ) is aangebracht .
Kumba de oudere vrouw van 51 is vaak moe en loopt zó langzaam dat ze soms dreigt om te vallen.
Één groot vraagteken is Mariama , de jongste van het stel. Deze dame moet door Marie nog onder handen worden genomen , en dat zal maandag gaan gebeuren.
We zij met de kinderen en meiden naar het strand geweest.
Feest alom, Ismaïla stelde voor om zijn Opel Monterey te gebruiken, dus met 12 man in de auto naar het strand.
Nu dachten wij dat deze kinderen al vaker naar het stand waren geweest., niets is minder waar.
Het koste hier en daar wat overredings kracht maar ze hebben genoten en sommigen waren niet meer uit de zee te krijgen.

De dag daarna krijgen we een telefoontje van de school, Cherno is ziek.
De jongen heeft koorts en we besluiten hem naar de lodge te halen , Marie moet met Lizzie naar het ziekenhuis omdat die óók al 2 dagen koorts heeft.
Echter we besluiten om even te wachten met Cherno.
Achteraf een goed besluit , de volgende dag zat hij weer op school
We zijn nog wel met Marie en Lizzie naar het ziekenhuis in Serrekunda geweest.
Een zielige vertoning , doodzieke mensen op een bed , stank alom, een rij mensen die voor een consult komen en die weer weg worden gestuurd met een halve aspirine en een klein flesje hoestsiroop, Welkom in Afrika.

De opening van de lode was een groot succes! Ongeveer 80 genodigde kwamen opdraven en het werd een leuk feestje.
Voor de opening was er nog veel werk te doen in de lodge en rond de lodge.
De borden die naar de lodge verwijzen stonden pas een uur voor de opening op hun plaats en waren nog nat van de verf. Nu kan men vanuit alle richtingen de lodge vinden.
De gehuurde stoelen staan er de catering staan klaar en de diskjockey is opgebouwd.
De lasser had voor niks een “giftbox” gemaakt .
Achteraf leek het meer op een kluis, de afmetingen die ik hem had gegeven 20 x 40 x 50 cm daar klopte dus niets van.
Je moet nu met 2 man zijn om hem te dragen, en de verf was ook nog niet droog. Maarja zoals ze hier zeggen “NO PROBLEM IN THE GAMBIA”.
Norman Grigg was gekomen ondanks zijn drukke schema , en maakte al meteen comentaar op de poort waar met GROTE letters “ SECOND HOME FOUNDATION” op staat.
Hij zei dat er eigenlijk de methodisten naam er op zou moeten staan , waarop ik antwoorde “volgende keer sneller reageren, nu moet je 10 jaar wachten en genoegen nemen met een vermelding op de poort” en dat ziet er ook heel leuk uit.
Hij moest lachen, het is en blijft een vos in de goede zin van het woord.
In zijn speech vertelde hij over dat de Methodisten al lang van plan waren om een woonvoorziening op te zetten maar de kennis een probleem was en uiteraard geld.
Norman loofde ons voor de ongeloofelijke inzet en snelheid waarmee we dit hebben bewerktstelligt ondanks alle tegenslagen die we hebben gehad, hij zelf had dit niet verwacht.
Het werd een leuk feestje.
Lucy glunderde helemaal van oor tot oor, en was héél trots op ons.
“Today no Qwarrel and no push” d.w.z. vandaag geen druk en discussies.
Lucy heeft behoorlijk wat moeten doorstaan met ons, vooral met de nogal ongenuanceerde aanpak van mij en druk die op het projekt lag.
Het Kindje Van Peta van Haandel en Lucy Safro is vandaag officieel gedoopt.

Om 18:30 heb ik Isatou en cherno en hun moeder en tante naar huis gebracht naar Tanji.
Deze mensen wonen nogal achteraf, er is daar geen elektrichiteit en amper wegen ik heb ze voor de deur afgezet. Deze mensen waren heel erg dankbaar en in opperbeste stemming , en de compount waar ze wonen liep uit toen ze de auto zagen in het donker.
Achteraf weet ik waarom ze zo uitgelaten waren….normaal zien ze daar geen auto,s of het is een stevige 4x4 maar zeker geen halfgare renault 21 met een Tubaab erin.
Ik moet zeggen dat ik heel blij was toen ik weer in de bewoonde wereld was.

De diskjockey had tijdens mijn afwezigheid nogal stennis gemaakt omdat hij geld voor het transport wou hebben ( 400 dls) .
Dit was niet volgens afspraak en dus niet betaald. Met veel dreigementen en bravour is hij dan uiteindelijk vertrokken.
Toen ik van Tanji terug kwam was alles al opgeruimd en schoon.
Bekaf en moe maar voldaan wat nakaarten en naar bed .

De volgende dag krijgt Marie een huilende Nabba aan de telefoon, ze zit op het politiebureau in Bakothé`.
De diskjockey had haar door de politie op laten halen om zijn gelijk te halen, Nabba is het buurmeisje van de diskjockey en heeft alleen maar het telefoonnummer aan ons gegeven van de nogal schreeuwerige diskjockey.
Dus Ismaïla , Marie en Ik naar het politiebureau.
Een klucht is er niets bij, 20 mensen die door elkaar heen praten, het lijkt wel een kippenhok.
Respect voor Marie en Ismaïla die bleven veel rustig en beheerst ,.
Aangezien dat dit helemaal geen zaak is voor de Politie worden we naar buiten geschoefeld, waar de klucht zich voortzet.
De dikke diskjockey wil het voor het gerecht gooien schreeuwt hij, ik laat wat geld aan hem zien en wenk hem naar me toe.
De dollartekens zie al ik in zijn ogen.
Helaas voor de kerel krijgt hij een ander verhaal te horen waar ik niet verder op in ga.
Nogal boos is hij vertrokken, ik ben blij dat ik de taal niet spreek , wat ik allemaal naar mijn hoofd kreeg geslingerd klonk niet erg vriendelijk en als blikken konden doden……..
Maar hoe dan ook Als je bij de “Secondhome” familie hoort dan zorgen we voor elkaar, en zo hoort het ook.
De Gambianse bruiloft.
Ga nóóit naar een Gambiaanse bruiloft als je honger hebt of dorst ook als hij in het aller duurste hotel wordt gegeven.
Om 4 uur zaten wij in het Shereton hotel in een ambiance waar je U tegen zegt, zo luxe zie je zelfs in Nederland maar zelden.
We waren nogal “underdressed” voor de gelegenheid maar ja we hebben nu eenmaal geen nette kleding bij ons.
Na eindeloze speeches konden we aan het buffet, het ging op tafelnrummer.
En ja hoor wij waren de laatste. Er was nog maar weinig over, 200 Gambianen waren ons al voor geweest en hadden alles wegekaapt voor ons, alleen de olijven en wat groentes die ze hier niet kennen waren nog in de aanbieding.
Ik dacht bij mezelf ik bestel een Biertje, op de 2 drankjes die we kregen kon ik niet op leven.
Echter 1 tapbiertje koste daar 80 Dallassie terwijl normaal een flesje bier hier maar 20 tot 25 kost.
Van mijn vrouw van de dag mrs Pratt ( willeke) mocht ik geen bier bestellen in deze ballentent.
We waren mr and mrs Pratt omdat de taffelschikking nogal een zootje was en alles ging op naam.
Om 19:30 geven wij de bruiloft en het Shereton een groot kruis na en slechts een grote olievlek achterlatend verlaten we de parkeerplaats.

Vandaag is het zondag.
De meiden gaan zwemmen en ik blijf in de lodge voor het verslag en de punten die nog moeten gebeuren op een rijtje te zetten.
Mieke van der heijden belde op , dat de auto,s 25 december arriveren in Gambia.
Heel jammer, we komen hier echt een nog een maand te kort.

Morgen heb ik nog een hele drukke dag voor de boeg op de losse eindjes aan elkaar te knopen en de mensen te instrueren en te delegeren.
De grasdekker die de poort en de toilet van nieuw gras gaat voorzien komt morgen ook.
Maar in The Gambia blijft dit altijd een verrassing.
Ik zal met gemengde gevoelens hier vertrekken, ik weet zeker als ik weer thuis ben dat ik dit alles hier ga missen, de warmte van de mensen en “Don’t worry be happy” mentaliteit.
Ondanks dat deze mensen het zwaar hebben en elke dag weer voor hun kostje moeten vechten blijven ze vriendelijk en meestal vrolijk.
Ik weet zeker dat wij hier een verschil hebben kunnen maken ten goede voor de toekomst van de verstandelijke gehandicapten in Gambia, en ik hoop dat er meer mensen komen die “Secondhome” daarbij kunnen en willen helpen.

Groetjes,

Jos.