het is niet altijd feest!

Het is niet altijd feest!

Waarom zeg ik dit? Omdat ik zaterdagavond verstek heb moeten gaan.
Vrijdag stappen tot 3 uur eist toch zijn tol.
Het was KEI gezellig bij Binni’s en intussen ken ik al veel mensen hier.
Het merendeel blanken die hier wonen of werken.
Zondag avond ben ik met 3 zusjes Colley gaan stappen in de WOW
Een discotheek met een reputatie!!!
Ik had uitdrukkelijk gezegd tegen de meiden dat ze toestemming moesten vragen aan hun vader.
JA HOOR ,PAPA VONDT HET GOED!
Afijn ik haal de dames op in Bakau van de legerbasis ( hun vader is millitair )
En gaan op weg naar Binni’s om later naar de WOW te gaan.
Dikke schik hadden de dames en danste dat het een lieve lust was.
Dan zijn die houterige Hollanders echt geen gezicht op de dansvloer.
Om 02:00 uur belde hun vader mij op met de vraag waar zijn dochters waren?
Ik keek de dames aan , en die wisten gelijk hoe laat het was.
Ik legde de situatie uit , en papa moest hartelijk lachen om de situatie, tja dochters…. Ik weet er alles van.

Maandag.

De chauffeur was er niet en Sol maakte mij wakker om de kinderen op te halen.( 07:00 uur G.v.D)
Met een houten kop rijd ik naar Bakoteh en Tanjeh om de kinderen op te halen.
Nog slaapdronken zitten de kinderen in de bus en rijdt terug naar de lodge.

Om 1 uur hebben we een afspraak met Jeff van Hart-house.
Hart-house is een doordeweekse woonvoorziening / school voor verstandelijke gehandicapten op Europese leest geschoeid.
Jeff is erachter gekomen dat die aanpak niet werkt, althans financieel dan.
Hij zit in geldnood en is afhankelijk van giften uit het buitenland.
Jeff is een idealist en heeft geen bestuur of organisatie achter zich..
Ik ben er met: Lucy, Marie, Mr. Good, een Engelse vrijwilligster en onze 2 caretakers naar toe gegaan om eens te laten zien hoe sommige dingen anders en beter kunnen,
Ze waren wel onder de indruk van het geheel.
En ze hebben een heleboel ideeën opgedaan.
Toen Lucy vroeg naar het salaris van de “nanny’s , hield ik mijn adem in.
Maar gelukkig betaald hij hetzelfde als wij, dus dat was wel een opluchting.

Morgen ga ik voor 15 man koken, Nasi dit keer .
Ik heb de kruiden meegenomen van thuis en hopelijk word het smullen.
De vorige keer zij er 2 gigantische pannen er doorheen gegaan.
Ik besluit om met Isatou , cherno en Maku naar de Kariba supermarkt te gaan..
Hup, met z’n alle in de Jeep, rolstoel er in en gaan met die banaan.
Cherno en Maku allebei een winkelwagentje en karren maar.
Echter dit bleek niet zo, n goed idee. Cherno loopt nogal wankel en Maku is volgens mij zéér slechtziend.
Ze ramde alles wat in hun weg stond, na wat stapels blikken weer in orde te hebben gemaakt.
Vond ik dat 1 kar ook wel genoeg is (teamwork), in dit geval de lamme leid de blinde.
Ze hadden ontzettend plezier tot grote verbazing van de winkelende Gambianen daar.
Ook ik kwam lachend de winkel weer uit.
Echt, we zijn wel een uur binnen geweest!
Nu komt het:
Ik ben bezig om het hele stel in de auto te krijgen, Cherno is zo vriendelijk om Maku in de auto te duwen. De 2 dames gieren van het lachen.
Het is dan ook een komisch gezicht.
Toen het spul dan eindelijk zat komt er een oude man in een rolstoel naar me toe.
Ik denk: daar heb je er weer eentje die om geld komt schooien.
De man geeft me een hand en zegt met tranen in zijn ogen: Thank you , Thank You , Thank you very much,
“May you have a long en prosperous life”. ( dat ik lang en voorspoedig leven mag hebben),
Enigszins overrompeld stamel ik terug: thank you.
De man had ons de hele tijd gadegeslagen en genoot van het schouwspel en was duidelijk onder de indruk.
Het voelde goed! Mijn dag kon niet meer stuk.

De staf had hun wekelijkse meeting, na het aanhoren van dat Afrikaanse gekibbel .ben ik er toch maar tussen gesprongen.
Al die Coaching en leidinggevende cursussen kwamen nu toch van pas.
Achteraf bleek het een vruchtbare meeting en de bal ligt weer bij hun.
Ik zit nu (in het donker) met een lampje op mijn kop dit te typen.
De stroom is weer eens uitgevallen en de muggen steken me lek.
Gambia….you hate it….or... you love it.
Ik ga voor het laatste.

Dinsdag.

We hebben een nieuwe jongen in de lodge, Yaya is zijn naam.
Yaya is soms druk en doet mij sterk denken aan Jan Hermes van de Soos.
Jan vroeg de dingen altijd 10 x achter elkaar, of je antwoord gaf of niet dat maakte niets uit.
Dus er moet een nieuw bed komen.
Heleen heeft me 50 euro gegeven voor een bed dus op naar de winkel met een de naam:
“NEW AMSTERDAM ENTERPRISES” en winkel t.o. de vuilnisbelt waar 2e-hands goederen worden verkocht.
Ik was er al 2 keer geweest voor een”Trendhopper bed”wat er nog goed uitzag.
Ze wilde niet onder de 1800 Dls gaan ( 43 euro)
Marie dacht dat ze wel lager kon gaan met de onderhandelingen. Nee dus..
Ik had gewed met Marie dat het mij zou lukken, en na een half uur onderhandelen met de halve winkel kreeg ik het bed voor 1700 Dls. Dit is toch weer 3 euro minder!
Maar het volgende probleem is dat er nu plaats gebrek is.
We hebben een timmerman ingeschakeld om van 2 houten bedden 1 stapelbed te maken.
Die gast was hier toch bezig om de plafonds te repareren.
Ik heb een tekening gemaakt. Het zal mij benieuwen wat hij ervan maakt.
Tekening lezen is niet altijd de sterkste kant van de Gambiaan.
Een bed kan hier zomaar veranderen in 2 leunstoelen.

Janki gaat naar “Westcoast”om 3 van onze kinderen op te halen, Kalidou, Ricard en Louis.
Na 45 minuten krijgt Marie een telefoontje dat de schoolbus met stukken staat en de kinderen niet naar huis kunnen.
Dus besluit ik de kinderen maar op te halen.
De helft kan ik meenemen de andere helft moet wachten op de Banjulbus, die zeker nog een uur onderweg zal zijn.
24 kinderen en 3 volwassenen gaan in de Peugot Boxer, en GEEN fototoestel in de buurt!
Maar goed dat we extra vering onder de bus hebben zitten dankzij de SIBA.

Vandaag is het zover “ Nasidag” Het was smullen 15 man hebben genoten ook de “staf “en de Kok waren tevreden en vroegen om het recept.
Echter het ware geheim van de nasi zit in 2 zakjes nasikruiden van Knorr, en die zijn hier niet verkrijgbaar.
Dus ze zullen moeten wachter tot ik weer terug kom, dan hebben ze tenminste iets om naar uit te kijken.

Om 20:00 uur heb ik een afspraak met Anika , een Nederlandse vrouw die een half-afbouwde lodge bezit hier in de buurt.
Aan de voorzijde heeft ze een bar-restaurant.
Ze woont hier al 9 jaar en spreekt de taal redelijk.
Het is iemand die in de toekomst wel van pas kan komen, we hebben gezellig gebuurt en de “Julbrew”smaakte ook prima! Dit keer kon ik tenminste naar huis toe lopen.
Echter zonder zaklamp is dit Géén aanrader ben ik achtergekomen.

Jan Van As zou zeggen: Tot de volgende keer en struikel voorzichtig