Week 2

Maandag 10 nov.

08:00 de meiden gaan naar school en Mariama komt ook zodat we kunnen beoordelen of ze geschikt is om mee te draaien als een caretaker in de lodge.
Miss Kul maakt nog steeds geen aanstalte om te vertrekken, en ik ga met Suleyman een kruiwagen scoren en een paar bezems omdat de aanwezige bezems hun beste tijd hebben gehad. Zondagavond hadden we een meeting met Lucy en de meiden en hebben over div: onderwerpen gesproken o.a. het budget en hoe we tegen de div: dingen aankijken zoals efficiënt werken ,het slaan van kinderen, verantwoordelijkheden, functieomschrijvingen en roulatieschema’s.
We zijn er een beetje over eens dat er een “jong” team moet komen omdat deze mensen de toekomst van Gambia zijn en niet vastgeroest zitten in de bestaande patronen, Lucy is het daarwel mee eens maar ziet toch nog wat beren op de weg. Één ding zijn we het allemaal over eens, in de lodge wordt geen één kind meer geslagen, ondanks we op de afrikaanse manier willen werken. Dit om de eenvoudige reden. Zien slaan is doen slaan , ze kopiëren alles dus ook het slaan.
Suleyman klaagt steen en been over de gestegen prijzen na 3 adressen te hebben gehad hebben we en betaalbare kruiwagen en 2 bezems , ragebol ,afval emmer en wat pvc verloopstukken van OERDEGELIJKE Chinese kwaliteit, Rommel dus. Maar iets anders is niet te krijgen en te betalen , ze moeten nog wel een beetje wennen aan dat een Tubab (blanke) tot op het bot gaat wat prijzen betreft, ze zullen wel denken wat een zeikert maar dat interesseert mij geen bal, we werken tenslotte met geld wat we hebben gekregen van andere mensen en dat kunnen we maar één keer uitgeven.
Nog even langs school om wat gereedschap te halen voor de reparaties in de lodge en we hebben daar een afspraak met Cor Bressers , de organisator van “Antwerpen –Banjul” challenge .
Cor kon nu met eigen ogen zien om wat voor een mensen het gaat en dat alle hulp welkom is. Omdat “Secondhome” hier sterk aanwezig is kan de organisatie er vanop aan dat al het geld wat binnen komt ook goed wordt besteed en dus geen strijkstok verhalen meer.
Die avond komt er een nogal “forse”dame in de lodge en zei dat ze door Lucy was gestuurd om als eventuele manager van de lodge in aanmerking te komen. Aardig mens , een vriendelijker uitvoering van Miss Kul om het zo maar eens te zeggen en past dus niet echt in de visie die wij voor ogen hebben. Jammer maar helaas!
We gaan eten, babbelen nog wat na en gaan vroeg naar bed.

Dinsdag 11 nov.
Meiden weer naar school , dit keer net zoals gisteren om de kinderen die op de lijst staan om in aanmerking te komen voor de lodge te uitvoerig observeren. Zelf zit ik diverse klassen om wat indrukken te krijgen van de leerkrachten, het niveau is zeer verschillend, Één leekracht springt eruit en dat is de zus van Lucy MARIE , Mieke Van der Heijden en ik hebben ze al eerder dit jaar gesproken en waren toen al onder de indruk van haar capaciteiten en doorzettingsvermogen. Ik besluit haar mee te vragen om met ons na school naar de lodge te komen en een hapje te eten. De meiden waren het al over eens dat ze een goede leerkracht is , maar na het gesprek wat er volgde kon er maar één conclusie op volgen en dat was: Marie wordt onze manager. Ze is lief, aardig, ze heeft visie ,ze heeft er zin in en het voornaamste BALLEN !!!dat zal ze in de toekomst echt nodig hebben. De volgende hobbel zal zijn LUCY! Lucy wil haar niet kwijt als een leerkracht , maar dat willen wij óók niet. En ze is bang dat de mensen gaan denken dat er aan “vriendjes politiek”wordt gedaan , echter als het door gaat zal ze daar boven moeten staan.
De meiden en ik zien de toekomst van de Lodge meteen en stuk zonniger in en gaan aan de slag met de schema’s voor de lodge en ik breng Marie naar huis en rijdt daarna nog langs een marktje in Bakau waar ik een afspraak heb met een schilderijverkoper waar ik al 2 stukken heb gekocht van een plaatselijke artiest waar ik nogal van onder de indruk ben.
De verkoper die me meteen herkent beloofd een afspraak te regelen met de schilder, zodat ik hem zelf een keertje kan ontmoeten. Ik zie twee stukken van de schilder liggen en voor 35 euro neem ik ze mee. Ik rijd naar huis en onderweg seinen al mijn vrienden met hun lichten naar mij….het kan natuurlijk óók zijn dat mijn lampen te hoog staan afgesteld.
Afijn dan val ik gelukkig niet uit de toon bij de rest wat hier rond rijdt.
Woensdag 12 nov. 08
Meiden naar school, willeke blijft in de lodge die heeft wat buikpijn. Niets ernstig. Suleyman is hard aan het werk om een stuk grond steen vrij te maken voor de kinderen om straks te spelen. De
nieuwe kruiwagen is hierbij en onmisbaar en trots rijdt hij hier rond met zijn nieuwe aanwinst. Later die dag gaan we naar de bouwmarkt voor houtprijzen te vergelijken. Suleyman wijst me de weg, dat had hij beter niet kunnen doen. Hij stuurt mij een eenrichtingsweg in voor een politiebureau!!!!! Nou dat heb ik geweten. 15 politiemannen rennen achter mij aan en dwingen mij om te stoppen. Met lichte dwang wordt ik naar het politiebureau geduwd en daar sta ik dan tegenover een nogal groot uitgevallen neger die mij aankijkt alsof ik net een moord heb gepleegd. Links van hem zie ik de cel met 4 plaatselijke criminelen er in. Ik ben absoluut niet bang uitgevallen maar dit zijn toch momenten waarop je denkt ALS DIT MAAR GOED GAAT !! Ik had natuurlijk kunnen zeggen , er staat geen bord! of ik werd de verkeerde kant op gestuurd ! of zorg dat je een fatsoenlijke weg maakt! Ik besluit me schuldbewust op te stellen En ja hoor HET WERKT!! Met een vermaning kom ik eraf omdat ik een TUBAB ben die de Gambianen komt helpen. Afijn even later we zijn weer, nog steeds een beetje onder de indruk op weg naar de houtboer.
Het hout is hier SCHRIKBAREND duur. Een panlat van 4 meter hier kost 5 euro!!! “From Sweden” zeggen ze dan, en het inlandse hout mag dan wel goedkoper zijn maar van de maten klopt niets van. Ook zag ik golfplaatjes liggen voor 75 DLS , ZO DUN dat de gemiddelde aluminiumfolie in Nederland van betere kwaliteit is dan zo’n golfplaat ,Een beetje teleurgesteld keren we weer huiswaarts.
Donderdag 13 nov. 08
De auto waar ik nu mee rijdt is een oude Rocky maar die kost ons toch te veel geld, en ik besluit om Norman Grigg in te schakelen. Norman is de “chairman”van de Methodisten kerk , het lijkt een beetje op de Nederlandse hervormde kerk. Lucy moest toch naar de Hoofdkantoor genaamd “the Mission” voor een meeting dus gaan we samen naar Banjul. Norman is een vriendelijke charismatische man en hij wil a.s. zaterdag de Lodge bezichtigen , Ik vroeg hem terloops of hij misschien vervoer voor ons kan regelen. hij vraagt zijn chauffeur : doet het de renault het nog ? De chauffeur zegt: ik denk het wel , maar we zullen even kijken. Buiten op straat staat een oude Renault 21 van 20 jaar oud die al 5 maanden onder een zeil stil staat . de motor is omgebouwd van injectie naar carburateur en heeft ingebouwde airco omdat het zijraampje is ingetikt. De mannen gooien wat benzine erin en een accu ze starten de auto…….Die zwijgt in alle talen. Na een uurtje en wat hulp mijnerzijds komen ze erachter dat de benzinepomp kapot is. In Nederland geen probleem maar hier een heel ander verhaal. Na een uurtje bellen hebben ze er een gevonden , of die werkt weet niemand , maar omdat deze vanuit Verweggistan moet komen zal dit vandaag niet meer lukken dus zien we morgen wel weer.
Intussen is Lucy klaar met haar meeting en ze besluit haar man een bezoek te brengen die is het Hoofd van de school die tegenover de “Mission” laat. Trots laat Lucy de nieuwe airco van haar man zien op zijn kantoortje. Nu krijgen de Methodisten regelmatig een container met gebruikte goederen uit engeland van ene Ryan Kelly die ook lid is van de kerk en daar werkt dagelijks met verstandelijk gehandicapten, iemand die “Secondhome” graag zou ontmoeten. In die container zitten ook spullen die we op school kunnen gebruiken. Dus we gaan proletarisch winkelen. Binnen een uurtje zit de Rocky bomvol en gaan huiswaarts, onderweg vallen er nog wat dingen uit de wagen omdat Lucy door “Serrekunda Market” wil om boodschappen voor de lodge te doen.
SERREKUNDA.
Kunda betekent “straat” Ik zal proberen voor degenen die er nooit zijn geweest om dit te beschrijven. Stel je voor: een straat van 4 km lang met aan beide zijden marktkraampjes en winkeltjes , duizenden mensen op straat die kris-kras op de weg lopen , honderden auto’s rijden stapvoets over deze straat die meer op een Crossbaan lijkt dan een weg. Serieus! een gemiddelde Motorcrosser gaat hier gegarandeerd op z’n smoel. En als ze een goed stuk weg hebben!!! JAWEL hoor dan leggen ze er DREMPELS in. De gemiddelde auto hier heeft 400.000 op z’n teller dus kun je je ook voorstellen de mate van uitlaatgassen die deze auto’s uit stoten. Eerlijk waar, als men hier de A.P.K. zouden invoeren zou 99% van de hier aanwezige auto’s worden af gekeurd. Als jullie je ooit wel eens hebben afgevraagd waar al die Mercedessen type 190 zijn gebleven die 10 jaar terug de Nederlandse wegen ontsierden?? Nou die lopen voor mijn gevoel allemaal hier als taxi. Ze zeggen wel eens dat Afrika de vuilnisbelt van het rijke Westen is : EN DAT IS WAAR!
Maar ondanks alles zijn de mensen Dankbaar met wat ze krijgen en de sfeer is hier goed, Ik krijg steeds meer respect voor de mensen hier. Het is iedere dag voor veel mensen hier weer een strijd om hun dagelijkse kostje bij elkaar te schrapen. Er is weinig werk , en de rijst is Duur.
Die avond hebben we met Lucy een vergadering in de Lodge , de elektriciteit valt nog 2 maal uit ( normaal hier) en om 22:30 leggen we de pannen erop. Ik ben Kapot en de meiden zijn moe, ik breng Lucy naar huis en we buurten nog wat na boven in de “Bantana” .
vrijdag 14 november 2008
07:00 opstaan , een koele ochtend vandaag ¬ ongeveer 20 graden . Dit is namelijk de Gambiaanse winter . Ik hoop dat ze vandaag de Renault aan de praat krijgen, we wachten maar af .
De meiden zijn nog volop bezig met schema’s e.d.
Steffie gaat voor ons uitrekenen wat de prijzen zijn van het voedsel en de hoeveelheden die nodig zijn straks als de lodge draaiend is, zodat we een beter zicht op de kosten hebben.
De Makelaar komt kwam nog even langs om te vragen hoe het gaat , en ik krijg een telefoontje dat de auto werkt maar de verzekering is verlopen.
Maandag om 09:00 zou het geregeld kunnen zijn.
Yaya de taxi chauffeur die zijn auto aan ons heeft afgestaan kan hem dit weekend weer gebruiken voor zijn werk, dus dat wordt lopen dit weekend afijn “No problem in the Gambia” zoals ze hier zeggen.