Lost in Banjul

Lost in Banjul.

Vandaag weer een meeting in Banjul met de “President” van de methodisten kerk en Jonathan Good ( nee geen familie van: ) dit keer over het transport en de auto’s en wat nog ter tafel komt.

Om één uur heb ik een afspraak met Mario, een Braziliaanse schrijver die in Banjul een kamertje huurt.
Marie heeft hem een paar weken terug ontmoet in Banjul en wil hem uitnodigen op de lodge.
Aangezien dat ik toch in Banjul ben pik ik hem op bij de “runabout”dat is een soort van rotonde midden in Banjul.
Een sjofel geklede blanke krullenbol stapt in mijn auto en we besluiten eerst even wat te gaan eten (meatpie en cola)
Na 10 minuten is het alsof we elkaar al 10 jaar kennen.
Mario is iemand met een gebroken hart, zijn “love of his life” zit in Brazilië en is de zoon van een christelijke predikant, die jongen worstelt ontzettend met zijn geaardheid.
De onmogelijke liefde heeft Mario doen te besluiten om te gaan reizen.
Hij heeft zijn huis verkocht en zijn biezen gepakt richting Afrika.
En nu zit hij zonder papieren en geld in Banjul Gambia, die zijn onlangs s’nachts uit zijn kamertje gestolen terwijl hij lag te slapen.
Verloren in een land waar mensen met zijn geaardheid de doodstraf krijgen.
Na een gezellige middag brengen Marie en ik hem terug naar Banjul.
Hij is een beetje bang om te reizen omdat hij geen papieren heeft.
En JA HOOR! We worden aangehouden en langs de kant gezet voor de Denton-brug door militairen.
De bus wordt doorzocht en we moeten onze papieren laten zien.
Het angstzweet breekt bij Mario uit.
Maar ook hier weten we ons weer uit te lullen, het is toch verrekte handig als de verzekering op naam van de Methodisten staat.
In Banjul aangekomen, laten we Mario achter in de donkere straten van de Gambiaanse Hoofdstad.
Deze jongen is echt “LOST IN BANJUL”.

Deze week hadden we een kleine opstand onder het personeel.
Dit keer ging jet over transportkosten en de uren.
Wat de transportkosten betreft leggen we dit neer bij Marie (onze manager)
Wat uren betreft zitten zitten we nog een eind uit elkaar.
Aanwezig op het werk zijn staat bij een Gambiaan gelijk aan werken!
Hier denken wij anders over in europa.
In de zorg kennen we “gebroken” diensten. Nou dat gaat er bij een Gambiaan dus écht niet in.
Secondhome heeft hun duidelijk gemaakt dat ze vrij zijn om te vertrekken , echter we met een opzegtermijn.
Nu is het weer even rustig aan het front.

Als het goed is gaan we deze week op bezoek bij “hart house”een gelijksoortige operatie als die van ons.
Echter op commerciële basis, gerund door een Engelsman die hier al jaren woont.
Ik moet zeggen dat hij zij zaakjes goed voor elkaar heeft wat opzet betreft.
Bedrijfsmatig rammelt het aan alle kanten.
Zijn visie betreffende opvang van verstandelijke gehandicapten kinderen is een Europese.
Dat werkt dus niet! Jeff realiseert zich heel goed dat als hij er tussenuit valt alles als een kaartenhuis in elkaar stort.
Hij vraagt nu hulp aan de Methodistenkerk en aan “Secondhome” de Methodisten geven ruiterlijk toe dat ze hier niets mee kunnen omdat de Expertise ontbreekt, en wij hebben voorlopig genoeg aan onszelf om onze operatie op gang te houden.
Het waren weer drukke en lange dagen, maar nooit saai!

Vrijdag 13 november.

In de ochtend ga ik naar de school om met lucy te spreken, en om geld over temaken naar de Secondhome-account.
12 uur breng ik de kinderen naar hun families en Janki en Nabba gaan mee.
Onderweg trakteer ik iedereen op een ijsje en koop een ingevroren kip voor de moeder van Cherno en Isatou .Een levende kon ik niet vinden of ze waren te snel voor me.
Maar goed dat Janki en Nabba in de bus zaten anders was het wel een erge smeerboel geworden
Het was genieten onderweg naar Tanjeh.
Op de terugweg op de weg neer Bakoteh zij we getuigen van een “great accident” 2 auto,s met wat blikschade staan midden op de weg en versperren de boel.
Een politieman vraag of hij mee kan rijden en of ik de weg weet naar het politiebureau van Bakoteh.
Dat is net zoiets als Paus de weg naar de Sint-Pieter vragen.
“Stap maar in” zeg ik, 9 hevig bakkeleiende mensen stappen in de bus, en de strijd ging gewoon door.
Het leek op een Nigeriaanse Soap, wij kennen die niet maar hier zijn ze er dol op.
Even later stappen ze, nog steeds hevig bakkeleiend uit.
De Politieman bedankt mij voor de lift en ik vervolg mijn weg om de dames bij de Bush-taxi,s af te zetten.
Even naar Binni’s voor een koud biertje, dat had ik wel verdiend dacht ik zo.

30 minuten later heb ik een afspraak met Ismaïla bij zijn garage in aanbouw in YumDum
Hij heeft nog een achterbank liggen voor de Pajero die misschien past.
Echt passen doet ie niet, maar dat is nooit een probleem voor een Gambiaan.
Dus nu zit er een klein bankje in voor 1½ volwassene.
Om 19:30 uur rijd ik in het donker terug en wordt weer aangehouden door de politie.
Echter dit keer niet voor papieren of te pesten, maar hij vraagt of ik een meisje wil mee nemen.
Waarom niet? En er stapt een jong meisje van een jaar of 16 in met en rood hoedje op, ik vraag waar naar toe?
Wat ze zei was onverstaanbaar, nog maar een keertje dacht ik, weer kon ik er geen chocolade van maken.
Toen viel het kwartje bij mij! Ze was stokdoof en praten is dus niet haar sterkste kant.
Toen wist ik ook gelijk wat ze bedoelde BRUFUT.! Geen probleem daar kom is toch langs.
Onderweg denk ik: Hier geboren worden is al erg. Maar hier geboren worden met een handicap dan heb je het écht niet getroffen.


Helaas nog geen foto,s
Tot gauw.