week 7-8

Dag allemaal,

Tobaski zit er weer op en de overgebleven geiten en schapen kunnen weer gerust ademhalen.
Tijdens deze week gaat hier niets, we hebben we redelijk wat dingen kunnen doen, echter het kost veel tijd, erg vééééél tijd.
Omdat de auto,s er nog niet zijn hebben we aan veel dingen een tekort, zoals lepels, vorken. Dekens, tafels, stoelen en nog veel meer.
We besluiten om alles 2e hands aan te schaffen en te lenen ook hebben een paar bedden nodig voor de jongens.
De meiden hebben de kamers en de badkamer geschilderd en het eindresultaat mag er zijn,
De tijd begint te dringen omdat de kinderen 15 december komen.
5 kinderen die naar de lodge komen zijn kinderen die te ver weg wonen voor school of een slechte thuissituatie hebben.

We zitten al 3 weken te wachten op de papieren voor de Subarubus.
Iedere dag krijgen we te horen , “Morgen is het klaar”.
We kunnen pas gaan zoeken voor bankjes als hij op de weg mag, dus er zit maar 1 ding op en dat is: AFWACHTEN!!!
De “One Dallasicar”zoals de renault wordt genoemd door de Gambianen uit de buurt, wordt kunstmatig in leven gehouden met elektrische bypasses en diverse olie en water infusen.
Zo nu en dan brand er weer wat door, maar rijdt nog steeds, echter ga ik niet meer alleen met de auto omdat als hij warm is niet meer start.
Het is dan wel fijn als je een paar aanduwers hebt, en dat is iedere dag wel een paar keer te doen.
Sommige winkels hebben een schuin parkeerterrein , dan gaat het wel in je eentje.
En de Gambianen maar weer lachen.
Laatst hebben we 3 één persoons bedjes gekocht, en aangezien dat we te zeikerig zijn om een taxi met imperiaal te laten rijden, hebben als de drie de bedden en matrassen op het dak gebonden en naar huis gereden, en de Gambianen wéér lachen.

Het was een week van hard werken en veel strubbelingen de kamers zijn oké de lodge is kindvriendelijker.
Op de poort prijkt ons logo met naam en de meewerkende instanties.
De schommel is in de maak en honderduizend dingen zijn gedaan door vele mensen.
We zij er klaar voor.

15 December de dag des oordeels.

Half 6 uit mijn bedje, ik ga isatou en cherno ophalen met de “One dallasicar” vanuit Tanji en naar school brengen.
We hebben afgesproken met de moeder bij de school , en in de verte zie we ze aankomen met de rolstoel van Isatou’, het zijn allebei schatjes .
Om 2 uur eindigt de school en de vuurdoop voor de lodge begint.
Om 21:00 uur komen we tot de ontdekking dat het perfect heeft gelopen, behalve Isatou
Die heeft een beetje heimwee.
We hebben allemaal een heel goed gevoel aan overgehouden.
Hier is waar “Secondhome” het voor gedaan heeft!
Oke , er zijn heel wat dingen die anders moeten en beter kunnen.
“One step at the time.” Maar het begin is er!

16 december.
De meiden hebben een afspraak met Anna nancy mendy, hoofd ” specials needs unit “ en ik ga naar school om de uitnodigingen voor de opening uit te printen, alles gaat hier moeilijk dus dat ook.
We mochten de naam “Secondhome Foundation”niet gebruiken m.n. “ Foundation”.
Maar aangezien dat we geen 50 uitnodigingen opnieuw gaan doen zijn ze toch weggegaan.
Het wordt een klein cocktailachtig feestje met een drankje en hapje en wat muziek.
Om 2 uur zouden de papieren van de Subaru klaarliggen in Banjul dus we gaan naar Banjul om de uitnodigingen weg te brengen en de Subarupapieren op te halen.
Weer brand er een draad door van de auto, en raad is….. je kunt hem nu afzetten zonder de accupolen los te halen, iedere dag verbaas ik mij over deze auto.
Aanduwen en naar Banjul, we zijn 2 uur aan het lijntje gehouden voordat we te horen kregen “Misschien morgen” wéér een hoop tijd verloren.

Omdat de lodge niet voor iedereen gemakkelijk is te vinden hebben we besloten om 2 naamborden te laten maken die we op de kruisingen in de grond zetten ( dat kan hier allemaal)
De poort is morgen ook af, en schommel plaatsen we morgen als de kinderen naar school zijn.
En ja hoor Mieke van der Heijden van het bestuur belt op dat de Auto’s Antwerpen hebben verlaten en 27 december aankomen in Banjul.
Zeer jammer dat ik dan weer thuis ben maar hoogstwaarschijnlijk zal het nog wel een maandje duren voordat ze op kenteken staan.
Jammer dat de tijd te kort is om alles op de route te krijgen, maarja uiteindelijk zullen ze het toch zelf moeten doen.
Mijn respect gaat uit naar suleyman ( onze watchman) en Ismaïla (onze klusjesman) die twee hebben hard gewerkt en veel verzet .
Vandaag gaat het een stukje minder met de “caretakers”en het wordt tijd voor een ernstig gesprek met Marie onze manager.
Voor haar zijn ook vele dingen nog nieuw en moet nog veel leren, maar de wil is wel aanwezig.

Oke ik ga nu mijn laatse week in en vier Kermis thuis.
Het doel wat we voor ogen hadden is gehaald ,een kleine stap met hopelijk grote gevolgen voor de verstandelijk gehandicapten in Gambia.

Groetjes Jos.

PS.

zoals jullie weten iz mijn familie een weekje op bezoek geweest.
Een dag na aankomst in Nederland heeft mijn moeder haar been op 3 plaatsen gebroken.
Hier het verhaal van Anouk, Wiep , Ivo en Michel.
Eindelijk was het dan zover. Wij, Pom, oma, Michel, Ivo, Anouk en ik (Wiep) zaten in het vliegtuig op weg naar The Gambia! Iedereen was super benieuwd waar we in terecht zouden komen. We hebben natuurlijk al heel, heel, héél veel verhalen gehoord van ons pap over het prachtige Gambia, maar dat is toch niet hetzelfde als het in het echt mee te maken. Dus zo lieten wij in de vroege ochtend van 26 november het besneeuwde Nederland achter ons om het 35 graden warmere Gambia te gaan ontdekken.
We kwamen aan op het vliegveld in Banjul waar ons pap ons al op stond te wachten. Echt bruin was ‘ie niet maar hij had het prachtige excuus dat hij te hard werkt om van de zon te genieten. Wat is het toch een harde werker, die vader van ons!
super-de-luxe auto waar papa in rond tour had maar plek voor 4 van ons, dus 2 moesten er met de bus naar het hotel gebracht worden. Onderweg zagen we veel droogte, zand, bomen, bomen in droog zand, maar óók een harde weg!  Overal stonden er mensen langs de weg die mee wilde liften. Toch wel een beetje vreemd.
We kwamen aan bij ons hotel, die ons allemaal 100% mee bleek te vallen. Papa zei dat dit een van de slechtste, al dan niet HET slechtste hotel was van The Gambia. Daar keken we toch wel een beetje van op. Toen onze koffers eenmaal in de juiste kamers waren beland, ging iedereen zich even opfrissen en omkleden. Ivo besloot het bed uit te proberen waardoor de hele zijkant afbrak en ik spoelde daarna de wc door maar dat ging ook niet zomaar. Toch was dat wel echt Gambiaans, vonden we.
Tijd om The Gambia te ontdekken!
Dag 1
De eerste dag zijn we dus gesetteld in onze kamers en zijn we wat gaan drinken en daarna ook maar wat gegeten. Anouk was erg verheugd over het feit dat er krab op het menu stond, voor een échte Gambiaanse prijs. Lekker hoor!
We zijn even bij de lodge wezen kijken en hebben een grande tour gehad. Nu hebben we eindelijk een goede voorstelling van hoe en waar papa hier leeft, eet, zuipt met de meiden en natuurlijk ook werkt.
Dag 2
Eerst even lekker ontbeten (nouja, niet écht lekker) en een duik in het zwembad genomen. We konden lekker even genieten van de Gambiaanse zonnestraaltjes. Met een brede grijns dachten wij even aan onze familie en vrienden die we in het koude Nederland hebben achtergelaten. Wat hebben we het hier toch goed!
Die instelling veranderde toch best snel, want in de middag gingen we naar de school toe waar de meiden werken. De rit ernaartoe was op zich al een hele belevenis. Al die mensen die de hele dag met van alles en nog wat sjouwen door die vreselijke hitte. Vrouwen met manden op hun hoofd, kinderen die achter je auto aan rennen. Op het eerste gezicht is dat heel aandoenlijk om te zien, maar later kwamen we er ook achter dat deze zelfde lieve schattige kinderen je gewoon vragen om geld of speelgoed. Maar ja, wat moet je anders als je in zo’n arm land leeft? Links en rechts van de “weg” staat het helemaal bebouwd met krotjes, gemaakt van golfplaten. Dit is de winkelstraat/markt, werd ons verteld. Je kijkt je ogen uit naar wat ze allemaal wel niet verkopen. Midden in het stoffige, arme Gambia kun je chromen velgen en grills kopen. Toch niet echt logisch.
Eenmaal op de school aangekomen, nog helemaal vol van de indrukken die de winkelstraat/ markt op ons heeft gemaakt, worden we bestormd door allemaal kinderen. Dit zijn de verstandelijk/lichamelijk gehandicapten leerlingen van de school. Als je bij hun bent vergeet je even hoe arm dit land eigenlijk wel niet is, want deze kinderen stralen zoveel vreugde uit. Alsof ze helemaal geen ‘worries’ hebben.
Op de terugweg zijn we  langs de “supermarkt” gereden, de grootste van Gambia zeiden ze. Nou!!! De plaatselijke Aldi is nog groter. Tip; koop geen ijsjes uit de supermarkt in The Gambia! 
Dag 3.
De dag dat we naar het Monkeyforest zouden gaan! We dachten dat we terecht kwamen in een soort bos/jungle waar we ondergelopen zouden worden door mega apen, maar dat viel toch wel tegen! We hebben 4 Red ‘mens-onvriendelijke’ Monkeys gezien die in het bovenste topje van de 70 meter hoge palmboom zaten, en 1 Green Monkey die wél vriendelijk was en zowat op je voeten ging zitten.
 Dag 4.
Vandaag hebben we lekker liggen luieren aan het zwembad, pingpongen met onze entertainer Robbert, lekker bakken, sudoku, kruiswoordpuzzeltje erbij, cocktails, diarree, je kent het wel!
Aan het zwembad hebben we een Nederlands stel ontmoet dat al 8 jaar in The Gambia komt. Zij kennen hier iemand die sinds dit jaar samen met zijn compagnon een restaurant heeft geopend. Dat moesten we toch even gaan checken, want we snakten toch wel een beetje naar eten die op de Nederlandse wijze bereidt word! Die avond hebben we super lekker gegeten bij deze tent; Billie’s. Zeker voor herhaling vatbaar.
Ook zijn we vandaag naar de mangroves geweest. Overal zaten apen die het op ons eten hadden voorzien. Erg leuk vonden wij, Anouk vond het iets minder.
Dag 5.
Vandaag had papa een drukke planning. Eerst gingen we naar een houtbewerkerij. 10  hutjes links, 10 hutjes rechts, 30 Gambianen en overal verkopen ze hetzelfde! Zo krijg je wel het leuke effect dat ze allemaal massaal tegen elkaar op gaan bieden. Toch hielden ik, Anouk en Pom het niet zolang uit, omdat die mensen gewoon erg vermoeiend zijn. Heel opdringerig en ze laten je niet met rust. Maar ja, zij willen natuurlijk ook gewoon wat geld verdienen. We snapten het wel, maar we raakte lichtelijk geïrriteerd. Dus gingen we maar weer op pad.

We gingen op bezoek bij Mariama en daarna even wat eten bij een local ‘restaurantje/motel.’ Het was voor de serveerster/kokkin toch maar erg lastig om te onthouden wat we wilden eten. (8 omeletten waarvan 6 met friet en 2 met rijst.) Waarom ze het niet opschreef, weten wij ook niet precies. Maar goed, na een kleine 3 kwartier waren de ommeletten klaar en het smaakte zeker goed!

Nu was het inmiddels al half 6 en papa moest om 7 uur alweer op de lodge zijn. We gingen dus nog maar wat harder rijden. Maar liefst 90 km/u! We kwamen aan op een verlaten strandje, super mooi zo bij zonsondergang. Echt genoten daar!
Nog even langs de visrokerij. We werden bestormd door een horde kinderen die vroegen om geld en voetballen. Het was wel erg onwerkelijk om te bedenken dat die mensen daar dag en nacht leven en werken in die omstandigheden. Vreselijke hitte, stank en heel onhygiënisch. Heel indrukwekkend allemaal.
Even opgefrist bij het hotel en die avond weer gegeten bij de tent van de 1e dag. Het eten beviel ons wel maar de rekening niet. Ook het feit dat ik er een rat door de keuken zag rennen was niet echt geruststellend. Maar aan de andere kant; De hele week zag iedereen de wc toch al 4x vaker per dag dan normaal! Papa en Pom gingen oma naar huis brengen en daarna zelf naar de lodge. Wij wilden met z’n 4en wel eens het uitgaansleven gaan bekijken. We dachten dat er nooit iets dichtging in The Gambia, maar we hadden het fout. Het was zondag en dus waren de clubs dicht. Alleen de ‘Wow’ was open. De meiden hadden tegen papa gezegd dat we daar niet heen moesten gaan, dus daar wilden we heen! Onze barman vroeg of hij mee mocht, en trok acuut zijn werkkleding uit om met ons mee te gaan. Zijn naam was Salucie. We spraken met hem af, dat als hij ervoor kon zorgen dat we niet constant opdringerige, irritante Gambianen om ons heen zouden hebben hangen, dat hij dan de hele nacht met ons mee op stap mocht. Zo gezegd, zo gedaan. Hij riep iets hards en het klonk boos, en iedereen was weg! We mochten gratis naar binnen en daar begon het avontuur. Overal ‘hustlers en ho’s’, oftewel hoertjes en pooiers. Dat mocht de pret niet drukken! De muziek was goed, sommige mensen waren redelijk normaal om mee te praten en er was genoeg te drinken dus wij kwamen de nacht wel door.
Dag 6.
Ivo en Michel zijn vandaag gaan werken op de school. Papa zou ze op komen halen om 11 uur. Dit werd 12 uur, omdat zijn auto kapot was. Toen had ons pap besloten dat ze toch maar beter een taxi konden pakken om eerst Pom op te halen bij de lodge, om haar vervolgens af te laten zetten bij het hotel en om dan naar de school te rijden. Toen ze net een taxi wilden pakken, belde papa weer dat hij al bijna bij het hotel was, zijn auto was weer ‘gemaakt’. Ze hebben zo’n 4 uurtjes gewerkt in de school van de kindertjes, in de hitte!! Ze moesten één van de lokalen zo maken dat de luiken voor de ‘ramen’ dicht konden en men niet meer naar binnen zou kunnen komen. Nou ja, ramen, het waren meer tralies zonder glas. Ze zijn ook te werk gegaan met het ‘beste’ gereedschap wat je je maar kon bedenken, zoals: een handboor, een paar hamers, een schroevendraaier, een paar vijlen en een priem. Daarmee moesten ze er dus voor zorgen dat de luiken passend werden. Dat betekende dus slaan, hakken en vijlen in het beton en het ijzer. Ze hebben daar lekker staan zweten in The Gambia. Maar het voelde toch wel goed om toch wat te kunnen doen voor die kinderen.
Natuurlijk zaten Oma, Anouk en ik klaar om de mannen te ontvangen na hun harde werkdag met een koude cola! ;-)
Dag 7.
De op één na laatste dag. Wat te doen? Papa heeft het de hele week ontzettend druk gehad, en dus helaas niet zo veel tijd om met ons op te trekken. We zijn naar het strand gegaan achter ons hotel en de mannen hebben daar meegeholpen met een visvangst. 3 kwartier zwaar werk verricht in de brandende zon. Vangst; 5 vissen! Wel werden ze daar meteen gestript en verkocht, dus verser kan niet!
Die avond weer lekker gegeten bij Billie’s en wezen stappen samen met Papa en Pom! Heel gezellig, maar toch maar weer om half 2 naar het hotel gegaan. Daar nog een uurtje met een rare Engelsman gepraat en toen onze bedjes opgezocht. De laatste nacht alweer op dit bedje.
Dag 8.
Laatste dag. Iedereen weet wat dit inhoud. Nog even een duik in het zwembad, nog de laatste zonnestraaltjes benutten, en dan was het toch alweer echt zo ver. De koffer moet weer worden ingepakt, even doei zeggen tegen het personeel en daar gaan we weer! Terug naar het ijskoude, drukke Nederland. Stiekem gaan we allemaal de uitspraak; ‘No problem in The Gambia!’ wel een beetje missen!